Բարձրացա՜, հասա լեռան կատարին,
Մի պահ ինձ թվա՜ց
Թե մոտեցել էի Աստծո ականջին
ու բողոքո՜ւմ էի, որ
օրերս մեռա՜ն
ձուլված տապալվող հույսի շառաչին:
Ո՛չ Աստծուն տեսա, ո՛չ էլ ուրիշ Բան,
Խայտող մի կնոջ
Քայլերի թեթև շշուկնե՜ր էին,
Արևն էլ ելել, լեռան կատարին
Չկա՜ր ուրիշ բան:
Ուզո՜ւմ էի ներել՝ չգիտեի ո՞ւմ,
Ուզո՜ւմ էի ատել՝ թշնամի չկար,
Մնում էր վերցնել գալիք օրերի
լուսեղեն հեռուն
Ու հրդեհ սարքել կատարին լեռան:
Ուզո՜ւմ էի հարբել,
բայց չնմանվե՜լ ինձ,
Չդառնա՜լ արարած- անմի՜տ ու անկե՜ղծ,
Ուզո՜ւմ էի վերցնել ու միանգամից
Այրել մարդկային դիմակները կեղծ…
Դատարկություն էր-
Ուրիշ բան չկար,
Արևն էր ելել լեռան կատարին,
Շշուկնե՜ր էին …
Զեփյուռի նման
Խայտող մի կնոջ թեթև քայլերի…
