Ինձ ու Գոհարին, հատկապես Գոհարին Աբովյանի"Արշալույս" թերթի խմբագրության ղեկավարությունը չէր սիրում. Ախր Գոհարը շա~տ էր սկզբունքային.Չէր թողնում ոչ- ոքի անհարկի խմբագրել կամ մկրատել իր հոդվածները: Իսկ եթե հանկարծ զգում էր, որ հոդվածը աղճատվում է "Ռայկոմի"հրահանգով, երեխայի նման խռովում էր, նեղանում եվ տեսնելով, որ վիճելն ու կամ համոզելը խմբագրին անիմաստ է, վերցնում էր նյութը ու…հաջորդ օրը ‘’Սովետական Հայաստանում’’, "Ավանգարդում"կամ"Комсомолец"-ում կարդում էինք ‘"Մեր արտահաստիքային թղթակից Գոհար Սարդարյանի"հոդվածը…
ՈՒ ինչպե~ս էր գրում…Սուր գրիչ ուներ, զննող ու շուտ կողմնորոշվող աչք/հիմա առավելապես/:
Շրջկոմի քարտուղար ունեինք` Ավագյան ազգանունով, ամբողջ օրը Գոհարի հովածների/իհարկե, ոչ միայն նրա/ պատճառով խոսում էր խմբագրի` երջանկահիշատակ Սամվել Ամիրխանյանի վրա…Զայրանում էր մեր խմբագիրը, իսկ Գոհարը բազմիմաստ լռիկ ժպտում էր…Բոլորս էլ հասկանում էինք այդ ժպիտի իմաստը…Նույնիսկ խմբագիրը:
