Հրաշալի եղանակ է դրսում…ասես երկինքը հանգստություն ապրեց երբ նա հոգին տվեց երկնքին, , , չեմ կարողանում հավատալ, , , Աստծո պատիժ, բայց այդքան դաժան?ապրեք մաքուր Աստված չի ներում, երբ չես կարողանում լավություն անել ու վատություն ես անում, , , Աստված հոգիդ լուսավորի, քեզ խաղաղ քուն …հավատա չէի ցանկանում, որ նման կերպ պատժվես…հոգուդ հանգստություն եմ ցանկանում Ա..
Երբ տխրությունը իմ դուռը թակի՝
հուշերս առած ուսերին,
ես կողջունեմ ինչպես հին ծանոթի
ու ներս կթողնեմ իմ հյուրին։
Սենյակիս պաղ լռությունը կեսգիշերային
լույսով մոմի կպատռեմ,
ու մենք՝ երկու հայացք հառած լուռ ստվերներին
կնստենք իրար դեմ։
Ու՝ խախտելով մի անդունդ լռություն,
«մռայլ է գիշերը» - կասի,
կսեղմեմ ատամներս՝ իբրև պատասխան,
ոչինչ, պատահում է, կանցնի։
Նա հոգնած ինձ կժպտա, կասի. «մի վշտացիր.
այսօր քեզ մոտ չեմ մնում,
Գիտեմ, որ կա ուրիշ, ուրիշ արթուն մի սիրտ
այս քնած քաղաքում։»
Ու երբ տխրության աչքերի մեջ նայեմ
աշնան երկնքի պես ամպոտ,
ոչինչ էլ չասած, դուռն ամուր կփակեմ
ու նրան կթողնեմ ես ինձ մոտ...
