Ոչ արտասովոր ընթացքիս համար ինձ չնշմարեք, Թե որ արժան չեմ, մի արագահաս նոր կուռք հորինեք, Իմ երակների արյունն է կապույտ, թեև դյուրամած, Ես էլ եմ հաճախ անճարակ տեղս ամենքից շշմած: Եվ չեմ հասկանում, թե զարմանալին ինչ երանգ ունի, Երբ որ փարվում է կույս երանելին սնարիս մահվան, Շոշափելով է նա հալել տալիս փաթիլը ձյունի, Ասես շեշտում է, թե ձեր մեջ ես եմ լոկ չմահավան:
