Հոդվածներ

Երբ մետաքսաթել պատյան է հյուսում,
     Զանգուլակներ է կախ տալիս ապա,
     Ուղտի սապատը էլ բան չի հուշում
     Ու նա իր կուզն է գրգում ակամա։

Իմաստը նույնն է, պատկերն է ուրիշ,
     Հղի կնոջ մեջ իր մասը չկա․․․
     Ով էլ ցավ քաշում՝ սարսուռ ու հաշիշ
     Եվ խղճի խայթն է ծխում աներկբա։

Հետո թիթեռի պարն է երկրորդում,
     Ծաղիկից ծաղիկ, աշխարհից աշխարհ,
     Այն մեկի սերը էլ չի լծորդում,
     Ասես ուրիշն է քավության արխար։