Հոդվածներ

Ընդվզում է մութը իմ մեջ,

Ալիք-ալիք վեր խոյանում,

Հնանում է հուշը ստերջ,

Դեպի ներս է նա խորանում։

Վտարու՞մ է մութը հուշին,

Թե՞ ձգում է անտիրական…

Ուշակորույս այդ անուշին

Երկտակում է նվիրական։

Կզացածին ցած է հակում

Դիպվածի պես պատահական,

Ի՜նչ անիմաստ է սակարկում՝

Անձեռնատու, տասնորդական։

Կոտորակի ցածի մասում

Մի մեծ զրո ծափ է տալիս,

Չի բաժանվում. ես եմ ասում,

Թե ինձանից ինձ է գալիս։