-Մա՛մ, վաղը ծնունդդ է, ի՞նչ նվիրեմ քեզ: Կուզե՞ս քո սիրած մագլցող վարդերից կտրեմ ու մի մեծ թուփ բերեմ:
Մամայիս վաղը չեկավ, իհարկե, ես վարդերը բերեցի, բայց...
Բայցերը հարցականներ են առաջացնում, որոնք մինչև հիմա իմ կողմից պատասխան չեն ստացել: Ախր ա՛յ անխելք, ինչու՞ վաղը, ինչու՞ հենց ծնունդին, ինչու՞ ոչ հենց այդ պահին:
Մենք միշտ ապրում ենք ԵՐԵԿՎԱ ու ՎԱՂՎԱ օրվա համար, առանց հասկանալու, որ երեկն անցավ, իսկ վաղը գուցե չգա:
Մենք ապրում ենք, որ գոհացնենք վաղվան, իսկ մեր այսօրը քաղցած ենք թողնում: Սիրո, կրքի, համբույրի, վայելքի, երջանիկ զգալու, կյանքը լիարժեք վայելելու քաղցով:
Մենք ապրում ենք ոչ թե մեզ համար՝ այլ ուրիշների վաղվա կարծիքի: Մենք մարում ենք մեր մեջ եղած կրակը և դրան զսպվածություն անվանում:
Արդեն սկսել եմ հավատալ, որ չկա ավելի անկեղծ սեր, քան սերը վաղվա օրվա հանդեպ:
Վերջ...
Ես փոխում եմ իմ խաղի կանոննները՝ սիրահարվելով այսօրվան:
Իսկ վաղը, վաղն արդեն այսօր կդառնա...
Անուշ Գասպարյան
