Հոդվածներ

«Դեկտեմբերի 16-ին, ժամը 6-ին, ինքդ գիտես` որտեղ», - հազիվ փղձուկի միջից կարողացավ արտաբերել աղջիկը. արեց դա ենթա-գիտակցորեն, որովհետև ցավ էր զգում այնքան հոգեմաշ, որովհետև ճիշտը աղաղակում էր հենց կողքից, քայլում էր կողքին արցունքից փայլող գորշականաչ աչքերով, իսկ ինքը լռեցնում էր, պղտորում հիվանդ երևակայությամբ, ջնջում, սպանում:

Իր իսկ մեկնաբանությամբ այդ «վերջակետը» վերջ էր դնում ոչ թե մի պատմության, այլ կյանքի, 2 կյանքի. մեկ նրա, ով վերջապես գտել էր այդքան փնտրած սերը, մեկ էլ նրա, ով վերջապես պատսպարվել էր տաքուկ գրկում ու մոռացել, որ քնելիս կարող է մղձավանջներ տեսնել:

Ու դեկտեմբերի 16-ն ակամայից դարձավ հույսի, փրկության ճիչ, ուզեց դրանով փրկել տղային. էլ չէր կարողանում տեսնել լճացած հոգին, որ կաթում էր աչքերից… մտածում էր մի ամիսը երկար ժամանակ է իր բացակայությունը սովորական դարձնելու համար: Իսկ ի՞նչ էր այդ 16-ն իր համար. գուցե մտածմունքների երկար-երկար գիշերներ կամ երևի փորձաշրջանի պես մի բա՞ն. որքա՜ն հեգնանք կա մի բառի մեջ. «փորձաշրջա՞ն», ու՞մ համար, սիրո՞, տղայի՞, թե սեփական քարացած սրտի:

Քայլեցին… բախտի հույսին թողնելով հանդիպման վերջին ու միակ օրվա` այդ անիծյալ 16-ի ճակատագիրը, քայլեցին էլի սովորականի նման` տղան գրկած աղջկա մեջքից, ասես ոչինչ չէր եղել և ոչ էլ կար, քայլեցին նույն փողոցով, բայց այս անգամ ոչ նույն ճանապարհով. տղայի մտքում հնարավոր է վերջին հանդիպման րոպեներն արհեստականորեն ձգելն էր ու դեռ սպասումնալից ամիսը, աղջկա մտքում` վայրկյան առաջ հեռանալը. անտանելի էր լսելը, թե ինչպես է տղան բողոքում բախտից, կյանքից, սիրուց, կամ թե ինչպես է խոսում իրեն սպասվող հաջողություններից, որ նմանվում էր խեղդվողի վերջին ճիգերին:

Ինքը սիրել էր տղային, սիրել խենթի սիրով, որ գուցե սեր էլ չէր, բայց «սեր» էր անվանել, որովհետև միայն սիրուց է կյանք ծնվում, իսկ ինքը ծնվել էր, կյանք առել հենց այդ սիրուց: Հիմա էլ ասես սպանում էր իրեն կյանք տվողին, ապրեցնողին, որովհետև իր սերը միշտ նման է եղել գիսաստղի, որ հանգչելուց առաջ է բոցավառվում` թողնելով վերջում մի թույլ հետագիծ:

Ինչու՞: Հարց, որին այնքան կուզեր պատասխանել աղջիկը, ու որի պատասխանն այնքան կուզեին իմանալ տղան, ծնողները, աղջկա ծնողները, որ ուրբաթ 13-ից հետո ցնցված էին` իրենց տանը տեսնելով տղային առանց աղջկա, որ պարզապես լքել էր նրան սրճարանում, գնացել մի ուղղությամբ հասկանալով, որ վայրկյան անգամ պետք չէ ձգել ծանրասքող լռությունը: Սուրճը դեռ չսառած` դուրս էր եկել ու փախել էր, փախել պատասխանատվությունից, բացատրություններից, աչքերի մեջ նայելուց, հատու հայացքից, ամոթից…

Ձեռքում շարունակում էր սեղմել սիրտը «սիրում եմ» վերտառությամբ, որ էլի հեգնանքի թեթև ձեռքով տղան էր նվիրել հենց նույն օրը` չկասկածելով անգամ, որ մի բաժակ ջրում փոթորիկ է հասունանում: «քեզ» -ը նրա մոտ էր: Երևի չպիտի բաժաներ սրտերը, չէ՞ որ այնքան լավ էին նայվում միասին` «սիրում եմ քեզ»:

Հեռացավ աղջկա ստվերը` մի անգամ շրջվելով ետ, ու վերացավ հորիզոնում` մտքում անդարձ պահելով մի խեղճացած կերպարանք` իր՝ այդքան չսիրած գլխարկով ու մի զույգ գորշականաչ ոգեթախիծ աչքերով:

Առավոտն էլ սփոփիչ չէր. անձրև էր, հեղեղածին, պղտոր անձրև, պատուհանին զարկող կաթիլներ, ճիշտ այն կաթիլների նման, որ մեկ իր, մեկ տղայի աչքերից էին հոսել ուրբաթ 13-ին: