Հոդվածներ

     Թե քեզ սիրել է հանրային մի կին
     Եվ չես հասկացել գլխիդ գալիքը,
     Ձգիր անվարան սերն ու լալիքը.
     Տողերիդ մեջ էր կինը թանկագին:
     Քո մեջ ծվարած կնոջ պատկերը,
     Թե Թմուկ բերդի տիրուհին էր նույն,
     Աղու կժպտա մինչև սատկելը,
     Ցավն է, որ հաճախ մահաբեր է, թույն:
     Քանի հուշերիդ մախաղը առնես,
     Եվ թաքուն տեղդ խորաթա անես,
     Կթվա մեկն ես, այն էլ` անարժեք,
     Շարադրում ես մտքերդ անպետք: