Տարիքով լինելը սարսափելի չի – չկա նման սահման:
Ծեր լինելն էլ վախենալու չի – չկա նման սահման:
Շա՜տ ծեր լինելն էլ լաց լինելու չի – չկա նման սահման:
Եվ այս բոլորը միայն ու միայն այն ժամանակ երբ քեզ զգում ես երիտասարդ:
Երբ ոչ ոք չի հիշեցնում տարիքդ:
Երբ ոչ ոք չի համեմատում ուրիշ մեկի հետ:
… երբ քեզ զգում ես երիտասարդ:
Նման հիմար մտքերով արդեն մոտ քսան րոպե է սպասում եմ երթուղային տաքսու:
Նայում եմ, կողքս մի կին է կանգնած, ինձ նման անհանգիստ չի ու երևի միայն նրանից է, որ տանջող մտքեր ունի:
- Ձեր վերջին ծննդյան օրը քանի՞ մոմ էր տորթի վրա:
Հարցը տափակ էր ու ավելի շուտ ուղղված ոչ իրեն, դեպի անհայտ ուղղություն:
Զարմացած նայում է, թվում է ժպտում է, բայց բարկացած:
- Մե՛կ:
- Իսկ ինչքա՞ն պետք է լիներ:
- Մե՜կ:
Զրույցը չստացվեց, երևի պետք է ժամը հարցնեի, կամ ինչ-որ փողոց:
Երիտասարդ ժամանակ աղջիկների հետ ծանոթանալու համար հարցնում էի.
- Ներողություն, մի հարց կարելի՞ է տալ, բայց խնդրում եմ հաշվի առեք, որ ինձ ո՛չ թե պատասխանն է հարկավոր այլ պատասխանի պատասխանը:
Օգնում էր ծանոթանալու:
Միգուցե փորձեմ:
Չգիտեմ ինչո՞ւ հարցրեցի:
- Ես ծե՞ր եմ:
Անակընկալի չեկավ: Ժպտում է, այս անգամ առանց բարկանալու:
- Այո, ոնց որ թե…
- Հասակակից կանանց արդեն մենք նայում ենք եղբո՞ր պես…
- Դա եղել է արդեն, վաղը մի նոր բան հնարեք, ես կսպասեմ, այստե՜ղ, այս ժամին:
Վա՜ղը…
Վաղը կգա՜, կգան նաև էլի օրե՜ր հուսալից,
Ծերանում ենք, Պարո՛ւյր Սևակ,
Սակայն… խելքի չե՜նք գալիս…
