Լո՜ւյս ստեղծել, արարե՜լ
Միայն մե՛նք գիտենք,
Միայն մե՛նք գիտենք
Ձմեռ սրտերով վարդեր հորինել…
Մենք ժպտա՜լ գիտենք
Մենք սիրե՜լ գիտենք
Մեր հորինածով
մենք ապրե՜լ գիտենք:
Ձմռան մուժի մեջ
մենք համբերությամբ
մեր երազները օրորե՜լ գիտենք,
Հույսի դանակով
խավարի կապը մենք կտրե՛լ գիտենք,
Գարնան ավարով
աշուն սրտերին տաքացնել գիտենք,
Ստեղծել պատրանքնե՜ր,
պատրանքով ապրե՜լ,
Տառապանքները հավուր պատշաճի
Հուղարկավորհել:
Հարկե՜ր, տուգանքնե՜ր
վճարե՜լ գիտենք,
Հարկ եղած դեպքում նաև՜
արևի՜, անձրևի՜ քամո՜ւ
ստվերի՜ համար…
Մեզ նման ո՛չ ոք մեռնե՜լ չգիտի հավատի համար:
Ծերանո՜ւմ ենք -
մեր աչքերը չե՛ն ծերանում,
Թափում են մեր ատամները-
լույսի համը չե՛նք մոռանում
Խլանո՜ւմ ենք -
հողի կանչը շատ պա՜րզ լսում՝
հող-հայրենիք աստվածացնում:
Ուրվագծել գիտենք հոգսը,
Դառը պահին
կարգավորել մեր սրտերի
թփթփոցը,
Բուժե՜լ գիտենք
սառած ծառի ճյուղին մեռնող
ծիլ-բողբոջը,
Ուղղե՜լ գիտենք
մենք թշնամու ձեռքով շրջած օրորոցը:
Օրեր ունենք կարկաչաձա՜յն,
Օրեր ունենք ածուխի՛ պես,
Ձայներ ունենք հնչե՜ղ, ոսկյա՜,
Պատարագներ աստվածահեզ…
Չսպիացած վերքե՜ր ունենք,
Նորելուկի մաքուր ձեռքեր,
Չե՛նք հանդուրժի, որ մեր վերքին
Բի՜րտ ու կեղտոտ
ձեռքեր դիպչեն:
Մի բռո՜ւնցք ենք
դեռ կորցնել չե՛նք սովորել,
Բայց հանո՜ւն արդար խոսքի՜ ու մտքի՜
Չե՛մ կարող չասել,
որ ցավո՜ք սրտի և
…խաբվե՜լ գիտենք:
Դուրս է գալիս ո՜ր,
ամե՜ն ինչ ունենք,
Բայց ա՜յ Ժամանա՜կ-
Ապրելու համա՜ր Ժամանակ չունենք …
