* * *
Քո մեջ քայլում ես և
չգիտես ուր…
Չգիտես խոսե՞ս, թե՞ թափառես լուռ:
Քո ամենասիրած հեքիաթը բարի-
Քո կենսագրությունն է՝ լուռ ու դավադիր,
Որ զարկերակիդ պես համահունչ սրտիդ
Հանգիստ չի տալիս…
Մեկ բարձրանում է հասնում է լեզվիդ,
Մեկ կոկորդումդ է խցանված մնում,
Մեկ կատաղում է՝ հեծնում է խղճիդ,
Մեկ բյուրեղանում աչքերիդ ներսում…
Քո՛ մեջ ես քայլում,
Անհա՜յտ խորություն…
Եվ ո՞ւր ես գնում -
Քո հեքիաթների աշխա՞րհը գունեղ,
Չէ՞ որ կյանք կոչվող այդ առեղծվածը
Դաժա՜ն է,
Զորե՜ղ…