Անձայնության իմ հատվածի Աղմուկն էլ է հորովել, Մեջ առնելով չես արտածի, Թե հանգերգս ես տրոհել։ Թրթիռներդ՝ բաժան-բաժան, Սրտիս տեղը չիմացար, Անողորմից քիչ ես դաժան Եվ անտեղի չարացար։ Էլ ձեռնատուր ո՞նց են լինում, Ողորմածիկ ի՞նչ հույսով, Սևագիրս ես իստակ գրում, Թե թախծում ենք երկուսով։
|