Չեմ խոսել, որ չչափեն
Նսեմիս իրենց փառքով,
Ասել եմ, թող կափկափեն
Թրթրուկ իրենց կառքով:
Հե՜յ գիտի, երկոտանի,
Լեզվի տակ որ փուշ չունի,
Անուղեղ այս տողանի
Երկարն է զարմանալի:
Ձայն, ծպտուն թե չեմ հանել,
Իմ անձն եմ վատնել մի կերպ,
Ինձանից հեռու վանել,
Սրտիս մեջ մամռել մի ծերպ:
Ըստ սեռի անվարք մի կույս,
Մի երեց նախապատիվ
Անշնորհ տալիս են խույս,
Մնում են հար անպատիվ:
Ի՞նչ փույթ, թե նմանեն
Բամբասան կնկան քուչի,
Կարծիք կա, թող խնայեն
Անկիրթիս՝ ոչ ու փուչի:
Այս վերջում էլ ի՞նչ ասեմ.
Ով դադրած և ով նսեմ,
Տե՛ր, ներիր այս փաղանգին.
Չեմ սիրել, չասեմ անգին:
