Loading...

Articles

Աչքերիդ անդունդը...

Лил
Author:
Лил
11:43, Monday, 28 January, 2013
Աչքերիդ անդունդը...
     Ուրբաթ: Ես ու դու մեր սիրած կիսախավար ու ռոմանտիկ սրճարանում, ամեն ինչ նման է ֆիլմային սցենարի: Մեզ է մոտենում ժպտադեմ մատուցողը և բերում ճաշացանկը: - Կպատվիրե՞ք: - Սպիտակ կիսաքաղցր գինի… …կամ կարմիր չորը, պարտադիր 1987թ-ի: (տղա) - Սև կապուչինո, մի կտոր կիտրոնով ու մեկ գդալ շաքարավազով: (աղջիկ) - Ինչ-որ քազցր բան կուզե՞ք սուրճի հետ: - Ոչ, ատում եմ քաղցրը: (աղջիկ) Նա գնաց, մենք նորից մենակ ենք… դու հրաշալի ես, աչքերդ ու ժպիտդ կործանում են գիտակցությունս - Ինչու՞ այդպիսի պատվեր: Ինչ-որ կերպ կապվա՞ծ է քեզ հետ: - Սև – իմ աչքերի նման անդունդ, որին անհնար է հասնել: Մեկ կտոր կիտրոն – իմ հոգու նման դառը, մեկ գդալ շաքարավազը հալվում է, բայց լիովին փոխում համը: Իսկ դու՞ կիսաքաղցր կամ չոր…հետքրքիր է - Կարևոր չի… Ուղիղ մեկ ամիս անց, կրկին ուրբաթ: Զարթնել եմ, բայց դու չկաս… գնացիր հենց այն պահին, երբ հասկացա, որ միակն ես… թողնելով գրություն «Կապուչինո սև, մեկ կտոր կիտրոն և մեկ գդալ շաքար, որը մշտական չի հալվում է, բայց լիովին փոխում է համը»: Անցավ ևս մեկ տարի, տնից դուրս չեմ գալիս, հարաբերություներ չեմ սկսում, բայց ամեն ուրբաթ «նորի» հետ գնում եմ մեր սրճարան, որ ցույց տամ նրան քեզ: Դու ամիսը մեկ անգամ, ուրբաթ, նոր ուղեկցողի, սակայն անփոփոխ պատվերով «Սև կապուչինո, մի կտոր կիտրոնով ու մեկ գդալ շաքարավազով»: - Պ-ն ինչ-որ բան կպատվիրե՞ք: - Սև կապուչինո, մի կտոր կիտրոնով ու մեկ գդալ շաքարավազով: - Արդեն մեկ տարի, ամեն ուրբաթ Դուք այդ եք պատվիրում, իսկ ամիսը մեկ նա ում հետ առաջին անգամ տեսա Ձեզ, գուցե հերի՞ք է: Անիմաստ է, վերջակետի ժամանակը չի՞: - Գիտես, դու իրավացի ես, բեր մեկ գավաթ սպիտակ կիսաքաղցր գինի… կամ կարմիր չորը, պարտադիր 1987թ-ի: (Սպիտակ, որովհետև դու հրաշալի ես ու հետք ես թողնում: Կիսաքաղցր, քանզի համ ճանաչում եմ քեզ, համ էլ չէ: Կարմիրը քո նման դառը, իսկ 1987-ը ունի երկար թրմեցում, հրաշալի ու անմոռանալի համ…) Ես ամեն ինչ գիտեի դեռ մինչ քո հետ հանդիպելը, դու իմ նպատակն էիր: Դու անհասանելի էիր, իսկ ես սիրում եմ քո նման անսիրտների թևերը կոտրել, բայց կատարվեց մի փոքրիկ «բայց» …քո աչքերի անդունդից հնարավոր չի դուրս գալ: Բայց դու չնկատեցիր այտիդ արցունքը, երբ հեռանում էիր…չես նկատել, որ ուրբաթ ամիսը մեկ դու նայում ես ինձ, այլ ոչ քեզ ուղեկցողին…Կարծում եմ դու ամեն ինչ հասկացար ` 1987-ը ունի երկար թրմեցում, հրաշալի ու անմոռանալի համ դա իմ մասին է…ես ընկա անդունդը, բայց դու երբեք չես մոռանա ինձ…
Promote this post
The article published in the Spokesperson project.
Sign up and publish your articles.
Like
0
Dislike
0
5147 | 2 | 0
Facebook