(806–833)
Աղբյուրը` Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսներ հանրագիտարան, Ս. Էջմիածին, 2008
Հայոց կաթողիկոս է եղել 806 թ.-ից` հաջորդելով Հովսեփ Բ Փարպեցուն:
Ծննդյան թիվն անհայտ է, սակայն հայտնի է, որ ծնվել է Այրարատի Մազազ գավառի Կակաղ գյուղում` մահանալով 833 թ.-ին Դվինում:
Սովորել է Դվինի կաթողիկոսարանի դպրեվանքում, ապա Այրարատի տարբեր գավառներում զբաղեցրել է հոգևոր բարձր պաշտոններ` լինելով Մայր Աթոռի միաբան: Հովսեփ Բ Փարպեցու մահից հետո կաթողիկոսական գահ է բարձրացել իշխանաց իշխան Աշոտ Մսակերի առաջարկությամբ: Եղել է նախաձեռնությունից զուրկ և թուլակամ անձնավորություն: Գործուն դեր չի խաղացել երկրի հասարակական–քաղաքական կյանքում: Համագործակցել է Հայոց սպարապետ Սմբատ Բագրատունու հետ, սակայն վերջինիս բարձրացրած հակաարաբական ելույթի ժամանակ չի օժանդակել նրան: Հայաստանի ոստիկան Հոլի հանձնարարությամբ բանակցություններ է վարել ապստամբների հետ և փորձել «բանիւք բազմօք զնոսա համոզեալ եւ աղաչեալ» զենքը վայր դնել: Նախարարները չեն ենթարկվել կաթողիկոսի հորդորներին, և նա «յաւէտ տրտմեալ» վերադարձել է Դվին: Խռովության ճնշումից հետո կաթողիկոսի միջնորդությամբ ոստիկանը մեղմ է վերաբերվել ապստամբներին, անգամ Սմբատ սպարապետը մնացել է իր պաշտոնում:
Կաթողիկոսական գահին Դավիթ Բ Կակաղեցուն հաջորդել է Հովհաննես Դ Ովայեցին:
