Վորովհետև ներսից ենք փտած, վորովհետև բողոքելով ուրիշից` ինքներս մեր մեջ կարող ենք մեզ չորքոտանու նման պահել` վերցնելով հայ զինվորի այն գումարը, որ նախատեսված էր ամենասովորական անհրաժեշտությունների համար:
«Մա՞րդ» ձեր նմաններին դժվար է «մարդ» կոչել: Հիմա ո՞նց չասեմ «կոկորդիդ կանգնի»: Էտ փողն էլ «գլխիդ կպնի»:
Բայց ամենավատն այն է, որ վաղն առավոտյան ես արդեն հանգստացած կասեմ «քեզ» կամ «ձեզ» անուշ լինի, իսկ ձեր նմանները կշարունակեն ապրել` կեղտոտելով մարդկային այս մոլորակը, ամեն անգամ թալանելով (ավելի ստույգ անհնար է բնութագրել) ինքներդ ձեր զինակցին և գուցե նաև այն մարդուն, ով մի օր օգնել է քեզ նեղության ժամանակ:
Կյանքը բումերանգա, մի օր էլ էս արածիտ նման մի բան քո ու հարազատիդ գլխին կգա... Վերևն Աստված կա...
Չնայաց քո նմանները չեն հասկանա ասածներս....
