Ջայլամի հետույքը
 Քաղաքապետարանը նախընտրական տարում որդեգրել է քաղաքաբնակներին երջանկացնելու գործելաոճ։ Սա իրականացվում է «պարտադիր-կամավոր» սկզբունքով։ Կարծես վատ չի ստացվում։ Հատկապես ջրավազանների և շատրվանների հարցում։ Վկան` Ազնավուրի հրապարակի վերականգնված ջրավազանն իր, իսկապես, աննախադեպ շատրվանով։ Սա տեսնելու բան է, սա պատմելու բան չէ։ Նախ` շատրվանը հորդում և վեր է սլանում մոտ տասը մետր բարձրությամբ ու գահավիժելով ջրաշիթերը ջրվեժի էֆեկտիվ աղմուկ են առաջացնում։ Եվ հետո շատրվանը մի քանի տարբերակով է գործում, ռիթմիկ ու հոգեպարար։ Կարելի է ժամերով ուղղակի նստել հարակից գեղանկար նստարաններին, զմայլվել ու հանգստանալ։ Շատ ավելի նպատակային է գործում Աջափնյակ վարչական շրջանում վերականգնված ընդարձակ լողավազանը։ Այն քիչ սեղմվել է իր սահմաններում։ Սակայն ազատված մակերեսներում զբոսայգի է հիմնադրվել, իսկական նվեր բնակչությանը։ Զուգահեռաբար շատրվաններ են գործում հենց լճի մակերեսին։ ՈՒ ամեն բան աչք է շոյում, մայրաքաղաքի արվարձանային այս շրջանը օր օրի փոխում է նկարագիրը։ Փոխում դեպի դրականը։ Այժմ վերադառնանք Ազնավուրի անվան հրապարակ։ Օրեր առաջ քաղաքապետարանը հերթական անակնկալը մատուցեց երևանցիներիս։ Հրապարակի նստարաններին տեղադրվել են Մհեր Մկրտչյանի և Եղիշե Չարենցի արձանները։ Մտահղացումն ուշագրավ է, իրականացումը` անճաշակության և հակագեղարվեստականության գլուխգործոց։ Այս գլուխկոտրուկի հեղինակը, ըստ էության, անհայտ է։ Նկարիչների միությունում զարմացած ուսերն են թոթվում, որևէ գեղարվեստական խորհրդով նման բան չի անցել։ Եվ ցուցահանդես այցելող արվեստասերները նախ շփոթվում են, զայրանում, բայց և շատ արագ հանդարտվում։ Քանզի գործողության մեջ է մայրաքաղաքն արձանագործական խեղաթյուրանքներով «շենացնելու» համընդգրկուն ծրագիրը։ Ջայլամի սովորույթը հանրահայտ է. նա վտանգի դեպքում գլուխը խոթում է ավազի մեջ, հետույքն ուղղում թշնամու կողմը։ Առակս ինչ ցուցանե, թող որոշի ընթերցողը։ |
