Հոդվածներ

Բնությունը Սիցիլիա կղզու թագավոր Ագաթոկլեսին (մ.թ.ա. 304 – 289 թթ.) ոչ միայն հմուտ ու եռանդուն ռազմական գործչի, այլև` դիպուկ, սրամիտ խոսք ասողի արտասովոր ունակությամբ է օժտած եղել:

     Հոնիական ծովում գտնվող Իթակե կղզու (հիշեցնեմ, սա այն կղզին է, որի թագավորը, ըստ առասպելի, Ոդիսևսն է եղել, որը երբ իր ընկերների հետ հայտնվել է կիկլոպի կղզում, կարողացել է փրկվել` կուրացնելով միակնանի հսկային) բնակիչները բողոքում են, թե կղզում որոշ ժամանակով հանգրվանած նրա նավաստիները տարել են իրենց ոչխարները:

«Իսկ ձեր թագավորը, - պատասխանում է Ագաթոկլեսը, - երբ մեր կղզում հայտնվեց, տարավ ոչ միայն մեր ոչխարները, այլև հեռանալուց առաջ հովվի (կիկլոպի) աչքը հանեց»:

     Մի անգամ Ագաթոկլեսը փիլիսոփա Քսենոկրատոս Քաղկեդոնցուն հարցնում է, թե ինչու է նա լռում այն ժամանակ, երբ մյուս փիլիսոփաներն իրեն հայհոյում են:

«Ես շատ հաճախ փոշմանել եմ արտաբերածս խոսքերի համար, - պատասխանել է փիլիսոփան, - բայց ոչ մի անգամ չեմ փոշմանել լուռ մնալուս համար»:

Ագաթոկլեսը մի քիչ մտորել է ու ասել.

«Եթե դու տխմար մարդ ես, ապա խելամիտ ես վարվում, երբ լռում ես, բայց եթե խելացի ես ու լռում ես, ապա արարքդ հիմարություն է»: