Ու
դու լուռ անցնում ես կողքովս, ասես մենք անծանոթ ենք. սրտումտ վերապրում ես անցածը` հիշելով լավն ու բարին. լուռ անցնում ես կարծես թե ինձ ատում ես, ժպտում ես բայց ատում. ճիշտ եին ասում` մարդիք հիվանդանում են մարդկանցով, արի ու տես ես պատահական հիվանդացա քեզանով, հիվանդ եմ քեզանով, սակայն հիվանդությունը տվեց ինձ իմ հացն ու ջուրը, օդն ու շունչը, հիվանդացել եմ, քեզնով եմ հիվանդացել..
Հիվանդացել է սերը, մտքերը, հիվանդացել են երազները` այն քաղցր երազները, որ տաում եին ինձ հեռու..
Հիվանդացել եմ անհույս, հույս չունեմ, որ քեզանից այդ բարի խոսքերը կլսեմ, հույս չունեմ, որ կգրկեմ քեզ մի օր, հույս չունեմ..
Դու կարծում ես բոլորը նույննեն, բաց դա ամենևին էլ այդպես չէ, դու երբեք երևի չէս զգա այն ամենը ինչ զգումեն քո հանդեպ, երբեք էլ երևի չես հասկանա թե ինչ է անհույս սիրելը, սիրելը հեռվից.. որ մի ջերմ բարևը կարող է ամբողջ օրվա ժպիտի պատճառ դառնալ, երբեք ել երևի չես մտածել, որ մարդիկ կարող են քեզնով ապրել, ապրել` ուղղակի ապրել..
Հիմա գիտեմ, գիտեմ նստած ես ու լուռ կարդում ես տողերս, լուռ մտածում ես, միգուցե ժպտում ես կամ լուռ տխրում, միևնույնն է հաջորդ օրը նորից լուռ կանցնես կողքովս ու լուռ կմնամ քո սրտում..
