Երջանիկ եղիր...
Բարև հարգելիս.. երևի արդեն գիտես, որ շատ եմ մտածում եմ քո մասին, անհանգստանում եմ, կարոտում եմ, ինձ անհանգստացնում է քո հոգեվիճակը:ԹԵ ինչու եմ մտածում ես էլ չգիտեմ: Արդեն համոզվել եմ, որ մեկ եմ քո համար, որ չես մտածում իմ մասին, քո խոսքերին հակառակ ես գնացել:Ինչքան անցնում է, այնքան ավելի ու ավելի եմ համոզվում ու քայլս արդարացի եմ համարում:Սկզբում ինձ էի մեղադրում, ինձ անսիրտ էի համարում, փորձում էի արածիս համար բառեր գտնել, որպեսզի ինձ ոչ ոք չմեղադրի:Իսկ հիմա, հիմա գիտեմ որ մեղավոր չեմ, գիտեմ որ հեռավորությունը կապ չունի, ընդհամենը ցանկություն էր պետք, գիտեմ որ խոստումներտ ուղղակի եին:Ասում են, որ մարդիկ սխալների վրա են սովորում, շնորհակալ եմ, որ հայտնվեցիր ու ցույց տվեցիր թե որն է ուշադրության պակասը, որն է ընկերությունը առանց ջերմության, որն է դավաճանությունն ու ատելությունը, չէ որ դա ես երբեք չէի զգացել:Գիտես երբ տեսա քեզ առաջին իսկ պահից դեմ գնացի սկզբունքներիս, որովհետև կարծում էի դու ուրիշ ես, դու տարբերվում ես բոլորից, որ դու կարող ես ինձ տալ այն ինչ ինձ երբեք ոչ ոք չեր կարողացել տալ, կարծում եի որ դու ամենա նուրբ եակնեիր որ երբևիցէ ճանաչել եմ:Իսկ երբ շփվեցի, հասկացա որ սխալվել եմ, անընդհատ ինձ համոզում էի, որ ամեն ինչ լավ կլինի, որ քո գտնվելու վայրի պատճառով է, որ դու այդպիսին ես, որ ես կկարողանամ քեզ փոխել, կարծելով վոր միայն ես եի քր կյանքում, ճիշտ ասացի ԿԱՐԾԵԼՈՎ, իսկ հետո հասկացա որ սխալվել եմ: |