Ջերմուկում ծանոթացա մի հրաշալի մարդու և իր բարևհամբույր կնոջ հետ: Նրանք այնքա՜ն ջերմ վերաբերմունք ցույց տվեցին իմ հանդեպ, որ մոռանալ ուղղակի անհնար է: Մարդկային ՄԱՐԴ, հոգին հենց իրենց մեջ էր: Երբեք չեմ մեռանա, երբ ձեռքից բռնած գնում էինք ջուր խմելու գարելիայում, հետո ճաշարանում միշտ ուզում էր օգել, որովհետև իմ աջ ձեռքը թույլ էր սնունդ օգվելը դժվար էր ինձ համար: Հրավիրեցին ինձ իրեց սենյակ ավելի ծանոդանալու, իհարկե չմեժեցի որովհետև ինձ համար մեծ պատիվ էր շփվել Սյունքի մարզի թաղային տեսուչ, կապիտան Վարդան Մարտիրոսյանի և իրեն տիկին ՝ Շողիկ Հակոբյանի հետ: Մենք խոսեցինք իմ հույզերից և ապրումներից, չէի ուզում բաժանվել այդ օրը ինձ համար երազ էր՝ բարի երազ, միգուցե աշխարհում կան մարդիկ, ովքեր հասկանում են ինձ ու արտասվում էի լուռ .իմ սենյակում առաջին երջանկության արցունքներս թափվեցին աչքերիս: Իմ մասին տեսանյութ դրեցի նայում էինք մի պահ հետ նայեցի տեսնեմ ինչ արտասվում է թաղային տեսուչը, հազիվ զսպեցի, որ ես էլ չարտասվեմ ու ամուր գրկեցի իրենց ու կոչեցի ՝ընկեր, չէ ընկերից էլ թանկ են: Արդեն գնալու ժամանակ էր պիտի իրար հաջողություն մաղթենք: չէ չէի ուզում ասել այդ բառը ուզում էի ասել մի գնա, խնդրում եմ մնա, բայց չէ իրենց էլ իրենց երեխաներն էին կանչում ՝ արի, արի: ճանապաին միշտ մտածում էի Ա՜խ երանի մի օր զագեն ու չհեռանան ինձնից: Լավ Մարդիկ ինչու են հեռանում մեր կողքից: Այնքա՜ն թանկ էին, որ աղթում էի իրեց համար Հաշմանդամության օրը ես շատ տխուր էի երևի հասկացաք թե ինչու ? Բայց մի զանգ և փոխեց տրամադրությունս, և օրս կարծես արև էր փայլում ինչու գիտեք ? Շողիկի շողներ էր ինձ ջեմացնում: Շողիկի Վարդան էր զանգել ու այնպես էի խոսում, որ ես չիամացա, թե այդ օրը ինչ օր էր: խավար օրս լուսավորվեց ջերմ մարդկացով, հուսի, լույսի մի շող իջավ իմ խավար կյանքի անկյուներին: Ա՜խ ինչքա՜ն եմ ձեզ սիրում, Ա՜խ ինչքա՜ն եմ ձեզ կարոտում: Ա՜խ ինչքան ախ կա այս ախի մեջ: Ոչ մեկի հետ չէի կիսվել այդքան անկեղծ և այդքան հանգստացած չէի եղել ինչպես ձեզ հետ եղավ: Ու երբեք չեմ մոռանա, ոնց էի պարում ձեզ հետ, ազատ ինչպես ձեզնից մեկը: Շնորհակալ եմ ձեր մարդկային սրտի համար, շնորհակալ եմ ինձ հասկանալու համար, շննորհակալ եմ ինձ ընկեր դարձնելու համար, շնորհակալ եմ, որ իմ հետ եք ոչ թե քանակով, այլ մարդկային տեսակով: Ես ձեզ երբեք չեմ մեռանա միշտ կսպասեմ, որ մի բարի ու պայծառ օր հանդիպենք ոչ թե հիվանդանոցում, այլ մեր տանը իմ դռները միտ բաց են ձեզ համար ու երբեք չեն փակվի: Ձեր ջերմ հայացքը ինձ ապրելու ուժ տվեց, ցավին նայելով բարի ժպիտով: Ու Միշտ պայքարել և հավատալ, որ կյանքում կան հրաշքներ, որոնք կատարվում են լավ ու բարրի մարդկանց շնորիվ: Գրող ՝ Մարիամ Եսայան
