Հոդվածներ

     Չկարողացա մոռանալ անունդ, որ դրոշմվել է սրտիս, հայացքդ, որ հետապնդում է ամենուր, շունչդ, որ զգում եմ միշտ, շուրթերդ, որ այնքան իմն են, ձեռքերդ՝ այնքան նուրբ ու հզոր, քեզ՝ իմ սիրրելի: Եվ ամենօրյա տաժանակիր աշխատանքն էլ ապարդյուն է, որ կարողանամ մոռանալ հոգուս, մարմնիս, սրտիս, ուղեղիս մի մասնիիկին՝ իմ մասնիկին:
     Իմ իրականություն, ուզում եմ քեզ հիշել որպես իմ ու միայն իմ: Ագահորեն, ագահաբար, ագահագույնս: Պարզապես ԻՄ: