Այսօր որոշեցի խաղալ քեզ հետ: Այսօր ես արթնացա, և հիշու՞մ ես մեր «անցած օրերը»:
Որոշել եմ այսօր նույնն անել, ինչ մենք միասին մի ժամանակ: Կվերցնեմ հեռախոսը և քեզ էլ ինձ հետ կարթնացնեմ:
- Հա՜ զարմացա՞ր:
Ինչու՞ է նա հիշել ինձ:
Ցավն այն է, որ քեզ չէի մոռացել, այդ դու ես, որ անունս թողել ես անցյալում ՝ չհասկանալով, որ անցյալն էլ է հյուր գալիս: :
Եկ այս օրվան անուն տանք ես և դու: Դու ասա անցյալից հյուր իսկ ես կասեմ, որ քեզ այս օրվանից ուղարկում եմ անցյալ:
Նայում եմ պատից կախված և լու՜ռ իր գործն անող ժամացույցին, որն այսօր իմ ընկերն է:
-Արդեն ժամն է:
Ես ճանապարհ ընկա: Քայլում եմ գեղեցիկ աշնանային փողոցով:
Չէ՜ այսօր դու չես իմ հյուրը, այսօր ես պետք է քեզ իշեցնեմ մեր «անցած» ամե՜ն օրը:
Արդեն դուրս ես գալիս տանից, իսկ ես ինչպես մի ժամանակ սպասում եմ քեզ:
-Մոտեցա և ամու՜ր գրկեցի:
Այս ինչ է, ի՞նչ է կատարվում, ես արդեն քո գրկում չեմ զգում այն, ինչ միշտ եմ զգացել: Միթե՞ արդեն օտար ես ինձ:
Բայց դու լու՜ռ ես, չես հասկանում ինչ է անում այւս անցյալի հյուրը:
Բայց գիտե՞ս ես քո աչքերում կարդացի այդ կարոտը: Ասես այսքա՜ն ժամանակ սպասել ես, որնորից գիրկս առնեմ քեզ: Ցավոք ես էլ էի այդպես մտածում մինչ այս պահը: Ես քո աչքերում կարդացի այն, ինչը չէի սպասում, իսկ ինձ ՝ ինձ ուղղակի թուլացրեց այս օտարության զգացումը:
Հիմա քայլում եմ այս օտա՜ր թվացող փողոցով, որը մի ժամանակ մեզ իր գիրկն էր վերցրել:
Արդեն գալիս եմ, որ գնանք զբոսնելու:
-ի՞նչ է չես գա:
Զարմանալի հստակությամբ համաձայն եղար զբոսնել ինձ հետ:
Հիմա ինձ հանգիստ չի տալիս այս օտարության զգացումը: Դու ինձ արդեն օտար ես, իսկ քո աչքերում տեսնում եմ մի մե՜ծ կարոտ:
Երբ սուտը գլուխ է բարձրացնում, ամենքն ասես օտար են դառնում:
Շարունակությունը այստեղ ՝
https://www.facebook.com/Bazmabovandak
