Հոդվածներ

Մեջբերում Ա. Հովհաննիսյանի հոդվածից.

«Եվ ահա հեղինակը ներկայացնում է շումե­րա­կան մի հնա­գույն պատկեր (էջ 101), «արեգակնային համակարգի պատկեր» անվանումով, որի վերծանված գծա­պատկերում Արևը չգիտես ինչու ներկայացված է ջհուդական Դավ­թի­նը հա­մարվող` վեցթևանի աստղի տեսքով: Այս կեղծիքը հավանաբար արվել է ջհուդ հեղի­նա­կի կողմից, որից օգտվել է Յուրի Սարգսյանը, հավանաբար հեղինակը «չհաս­կա­նա­լով» այն տեղադրել է գրքում»:

Պատասխան. Ահա այդ պատկերը գրքից (տես հիմնական նկար): Իսկապես, ցանկության դեպքում այն կարելի է նաև «ջհուդական Դավթինը համարվող` վեցթևանի աստղ» ընկալել: Եթե կա նման ցանկություն, ապա կարելի է շրջել երկրով մեկ և ամենուր, այդ թվում` նաև հայերիս համար շատ թանկ զարդանախշերում, «նկատել» այն: Բայց հոդվածագիրը շատ կարևոր բառ է օգտագործում` «համարվող»: Այդ ո՞ր օրվանից և ինչպե՞ս վեցթևանի աստղը դարձավ ջհուդական և մենք զրկվեցինք անգամ հեռավոր կերպով այն հիշեցնող զարդերից: Թե՞ պետք է այսուհետ նկատի ունենալ այս "զգուշացումը":

Անցնենք հաջորդ մեղադրանքին:

Մեջբերում Ա. Հովհաննիսյանի հոդվածից.

"Իր այս գաղափարով հեղինակը այնքան է տարվում, որ նույնիսկ Աքքադա-Շումերական որոշ բառեր փորձում է ստուգաբանել միմիայն իվրիտով (էջ 164) իսկ «միամիտ» հայ գիտնականները անտեղյակ լինելով Յուրի Սարգսյանի «հանճարեղ» մեթոդներին, շումերերենը կարդում են հայերեն":

Պատասխան: Ահա նշվածի հետ առնչվող 164-րդ էջում առկա տեքստն ամբողջությամբ.

"В аккадском варианте мифа шумерский термин ШИ.ИМ.ТИ переводится словом «напишту», аналогичным по значению библейскому «нефеш». «Нефеш» или «напишту» – это неосязаемое «нечто», присутствующее в крови человека (Душа или ДНК?).

…В аккадском языке «глина» (или скорее «модельная глина») обозначается словом «тит». Однако его шумерский прототип имел написание ТИ. ИТ («то, что содержит жизнь»). На иврите слово «тит» означает «грязь», но у него есть синоним «бос», имеющий тот же корень, что «биса» (болото) и «беса» (яйцо).

История сотворения человека насыщена игрой слов. Мы уже сталкивались с двойным или даже тройным значением имени Адам (Адама, адамту, дам). Эпитет Богини Матери НИН. ТИ можно перевести как «дева жизни» или как «дева из ребра». Тогда почему же нельзя рассматривать «бос, би, са, беса» (глина, грязь, яйцо) как игру слов, указывающую на женскую яйцеклетку?"

    

Ու նորից նույն հարցը` և ին՞չ: Ին՞չ կապ ունեն այս պարագայում կոնկրետ մեկ բառի հետ առնչվող տողերը հոդվածագրի եզրահանգումների հետ: Ոչ մի: Կներեք, բայց պետք է հիշեցնեմ ռուսական մի խոսք` "Я про Ивана, вы про болвана":

Անցնենք առաջ և զգուշությամբ ընթերցենք հերթական կեղծիքը:

    

Մեջբերում Ա.Հովհաննիսյանի հոդվածից. (ընդգծումը իմն է).

"Ահա այսքան մեծ քանակությամբ «ճշմարտացի» տեղեկություններ (հրեաների մասին) մատուցելուց հետո հեղինակը նշում է, որ հայերի մասին ոչ մի տեղեկություն չկա և «միայն Ալիշանն է հաշվում Հայկի ժամանակաշրջանը մինչև աշտարակաշինություն, իսկ ահա ամբողջ աշխարհի պատմագրությունը ընդունում է Հայոց Էթնոսի առաջացումը ընդամենը մ.թ.ա.I հազարամյակ» (էջ 243-244): Այ թե ինչպիսին ենք մենք հայերս, պարզվում է առանց որևէ հիմքի մեր պատմությունը հնացրել ենք մինչև աշտարակաշինություն և դա էլ քիչ է, կասկածով ենք վերաբերվում Աբրահամին ու իր «ազնիվ ու ընտրյալ» տոհմին, ահա այս առիթով էլ հեղինակը իր պատգամն է հղում մեզ հայերիս. «Ճանաչիր քեզ, որպեսզի հարգես ուրիշներին» (էջ 245): Այսինքն, չափերդ ճանաչեք, հայեր:

…Ընդհանրապես, ամբողջ գրքում հեղինակը քննարկում է մոլորակի հնագույն պատմությունը, որը սկսվում է Հայկական Լեռնաշխարհից, բայց լռելով այդ լեռնաշխարհի հիմնական բնակիչների՝ հայերի մասին, երբեմն-երբեմն մատ է թափ տալիս Հայերի վրա, որ ձեր պատմությունը սկսում է ընդամենը մ.թ.ա. I հազարամյակից (էջ 244):"

Պատասխան: Ինձ համար դժվար է մեկնաբանել այն, ինչ կարդացիք: Սա այն դեպքն է, երբ ցանկացած ծայրահեղ գնահատական տեղին կլինի: Մեղադրանքը շատ լուրջ է և, կարծես թե, պետք է լինեին, համապատասխանաբար, լրջագույն ապացույցներ: Կրկին փառք Աստծո, որ հոդվածագիրը նշում է էջերը: Ավելի ճիշտ երկու էջ է նշվում, բայց այդ էջերում այս թեմայով կա ընդամենը 11 տող: Շատ պարզ և դյուրին ընկալելի 11 տող:

Հարգելի ընթերցող, ուշադրությամբ ընթերցեք ստորև ներկայացվող այդ տողերը, իսկ հետո նորից ու նորից վերադարձեք հոդվածում Ա.Հովհաննիսյանի կողմից ձեզ մատուցված եզրահանգումներին: Բնագրի փնտրտուքների վրա ավելորդ ժամանակ չծախսելու համար ուղղակի նշեմ, որ մինչ այդ խոսվում է Բաբելոնյան աշտարակի մասին:

Ահա այդ 11 տողերն ամբողջությամբ:

    

"Данная тема настолько сложна, многогранна и многослойна, что порой приходится остановиться и поразмыслить с промежуточными выводами: по Алишану сражение Хайка с Белом (т.е. рождение Хайка) имело место 2492 году до нашей эры (около 4500 лет назад!). Некоторые востоковеды убеждены, что армянский этнос сформировался в первом тысячелетия до нашей эры, т.е. 3000 лет назад! Разница целых 1500 лет! И каких?

Именно события этих «дней» станут предметом нашего исследования, ибо, по моему глубокому убеждению, происходящие за это время в регионе процессы толкнули проживающих в Армянском нагорье племен объединиться в одно целое – образовать страну и народ Хайа!"

    

Կարդացի՞ք: Գտա՞ք այն, ինչի մասին ասվում էր հոդվածում: Հայտնաբերեցի՞ք Յ. Սարգսյանին ուղղված լրջագույն մեղադրանքի ապացույցները: Ոչ, քանզի իսկապես գործ ունեք կոպիտ ու բռի կեղծիքի հետ:

Կամ էլ, իմ խորին համոզմամբ, Ա. Հովհաննիսյանը լրջագույն խնդիրներ ունի ռուսերենի հետ, քանզի վերը նշվածի բառացի թարգմանությունն անգամ բավական է ասվածի բուն իմաստը հասկանալու համար: Որքան էլ տարօրինակ թվա, այնուամենայնիվ պետք է ասել, որ Ա. Հովհաննիսյանն ունի ռուսերենն ընկալելու կամ թարգմանելու իր ուրույն մոտեցումը:

Կամ էլ գուցե կան որոշ անձնական մոտիվներ Յ. Սարգսյանին փնովելու համար: Իսկ գուցե դա չկայացած վայ-պատմաբանի ափսոսանքն արտահայտելու ուշացած միջո՞ց է, որ այդքան ակնառու թվացող պատմական փաստերը համադրելու և ճշմարտությունն ի վեր հանելու բացառիկ հնարավորությունը կորցվել է:

Չգիտեմ, թե ինչ շարժառիթներ են գործի դրվել, բայց որ Ա. Հովհաննիսյանը կամա թե ակամա հայտնվել է հիմար իրավիճակի մեջ, դա փաստ է: Իսկ ովքեր են այն "սուպեր հայասերները" որ կայծակնային արագությամբ, երբեմն լպիրշ մեկնաբանություններով, հեղեղեցին համացանցի իրենց կայքը, և ինչ են մտածում հիմա, չգիտեմ:

Իսկ հոդվածի հեղինակը, մտնելով ստի աշխարհ, կարծես մի պահ մոռանում է իրականությունը և ոգևորված շարունակում իր ցնդաբանությունները (ընդգծումը իմն է).

Մեջբերում Ա.Հովհաննիսյանի հոդվածից.

"Այստեղ էլ հանկարծ մեջբերում է անում շումերական մի արձանագրությունից, որ շումերական հողից ծնվում է ցորեն ու գարի, և անմիջապես գրում է մի խիստ թունավոր արտահայտություն «իսկ որոշ մարդիկ մինչև այսօր որոնում են հացահատիկային կուլտուրաների հայրենիքը, որտեղ պատահի» (էջ 302)":

Պատասխան: Այսպիսով 58 էջ հետո գրվածը (էջ 244-ից թռիչք դեպի էջ 302) հոդվածագիրը իրեն բնորոշ հանգստությամբ ներկայացնում է որպես տրամաբանական շարունակություն: Պարզվում է 58 էջ հետո շարադրվածը այս մարդու համար «Այստեղ էլ հանկարծ» է:

Շարունակենք մեջբերումը հոդվածից (ընդգծումն իմն է).

Մեջբերում Ա. Հովհաննիսյանի հոդվածից.

"Մեր «հայասեր» հեղինակը իհարկե իր թունավոր նետը ուղղում է հայերիս, քանի որ գիտնականները վաղուց արդեն ապացուցել են, որ հացահատիկային կուլտուրաների հայրենիքը Հայաստանն է, պարզվում է, որ դա դուր չի եկել հեղինակին, քանզի այստեղ ոչ մի կերպ հնարավոր չի լինում հարցը կապել ջհուդների հետ, իսկ որ ամենակարևորն է, հեղինակի համար Հայաստանը համարվում է որտեղ պատահի":

Պատասխան: Այստեղ է ասված` դե եկ ու մի խենթացիր: Ինձ հետաքրքրում է մեկ հարց`թույնի ու ատելության ինչպիսի՞ չափաբաժին է պահանջվում նման ստի համար:

Իսկ այժմ ուղևորվենք գրքի 301 էջը, ինչպես հոդվածագիրն է մեզ ուղղորդում: Ահա այդ պարբերությունն ամբողջությամբ.

"Когда воды Всемирного потопа стали отступать, и почва немного просохла, ануннаки приземлились на горе Низир («Гора Спасения») – Арарат! Туда же прибыл и корабль Зиусудры/Ноя, которым управлял кормчий, предоставленный Энки. Энлиль пришёл в ярость, увидев, что «семя человеческое» не погибло, но Энки убедил его сменить гнев на милость – боги, сказал он, не могут больше жить на Земле без помощи людей.

Из шумерских текстов мы узнаем, что на склонах гор сначала были высажены фруктовые деревья и кустарники, в том числе и виноград. Легенда гласит, что Ануннаки подарили людям «чудесный белый виноград и прекрасное белое вино; чудесный чёрный виноград и прекрасное красное вино». Поэтому у нас не должен вызывать удивление библейский рассказ: «Ной начал возделывать землю и насадил виноградник; и выпил он вина, и опьянел»!

На протяжении следующих тысячелетий, следующей эры, человечество поклонялось Нинурте из клана Энлиля, как богу, научившему людей возделывать землю. После того как Нинурта осушил земли в Месопотамии, стала возможной обработка низинных земель, ануннаки «с гор зерно спустили», и «Земля (Шумер) рождать ячмень, пшеницу стала»! А некоторые до сих пор ищут родину злаковых культур где угодно".

Կարիք կա՞ մեկնաբանության: Կարծում եմ ոչ: Ուղղակի վերադարձեք հոդվածի համապատասխան տողերին ու տեսեք, թե ինչպիսի լուրջ մեղադրանք է ներկայացված և ինչպիսին է նրա ապացուցողական բազան` ամեն ինչ գլխիվայր:

Հիմա պատասխանեք մեկ հարցի` ու՞մ նետն է թունավոր և ո՞վ է թույն ու թարախով լի բաժակով մեջտեղ գալիս: Մի՞թե սա է Հայոց իրականությունը և մի՞թե այս մարդն է Հայ Մտքի պահապան հրեշտակը: Հուսով եմ` ոչ: Անցնենք հաջորդ կեղծիքին:

Մեջբերում Ա. Հովհաննիսյանի հոդվածից.

"Այնուհետև, որպես «Հայ հայրենասեր», հեղինակը բռունցքներ է թափահարում Ադրբեջանի վրա, որոնք անպատկառորեն կեղծում են պատմությունը և նորից անդրադառնալով Խորենացուն, Հայկ ու Բելի պատմությանը, հայտարարում է՝ քանի որ ըստ Ալիշանի Հայկի ու Բելի կռիվը տեղի է ունեցել 2492-ին մ.թ.ա. օգոստոսի 11-ին, ուրեմն այդ թիվն էլ համարվում է Հայ ժողովրդի և Հայաստան երկրի ծնունդը (էջ 351): Սա իհարկե իսկական դաժանություն է մեր «հայասեր» հեղինակի կողմից, այսինքն – եթե այդպես եք հաշվել, ուրեմն ավելի հնանալ չեք կարող, Հայեր":

Պատասխան: Ձեր ուշադրությանն եմ ներկայացնում գրքի 351-րդ էջը ամբողջովին: Ընթերցեք և փորձեք գտնել Յ. Սարգսյանի "դաժանության" դրսևորումը.

"…Таким был Хайк, сын Торгома, сына Тираса, сына Гамера, сына Иафета, предок армян, и таковы – его род и потомки, и страна их обитания. С этих пор, говорит он, начали (они) размножаться и заполнять страну». (М. Хоренаци «История Армении» книга первая, 10).

По мнению армянского историка Алишана, сражение Хайка и Бела у озера Ван, состоялось в полдень 11 августа 2492 года до нашей эры! С этой даты начинается истинно армянское летоисчисление!

Это дата рождения армянского народа как «ХАЙ», и Армении как «ХАЙК» – «ХАЙА СТАН»!

Хайк Ахехнавор (Хайк-Лучник), вошедший в историю как Хайк Напет (патриарх-родоначальник армянского народа, основатель царской династии Хайказуни), в сражении «Дюцазнамарт» (Битва Великанов), разбил войска тирана Бэла и положил начало будущему армянскому народу и государству!

Такова вкратце история происхождения армянского народа и Армении по Хоренаци. Но наше повествование продолжается и нам предстоит еще многое узнать о Патриархе Хайке, о временах его сражения с Белом, о возможных причинах и мотивах этого противостояния. История еще держит много тайн и нас ждут новые откровения!

Интересно будет знать, что еще в начале XX века, армяне Нахичевани именно 11 августа справляли праздники, ритуалы, обряды, связанные с мифом о Хайке и Беле, и началом времени - днем Нового года!

Кроме того, что именем Хайка называется наша страна, его же именем и именами его сыновей в армянском мире традиционно называются районы, горы, реки. Календарные месяцы, часы дня также носили имена сыновей и внуков Хайка!

Сегодня истинное древнее армянское летосчисление упоминается в церковных календарях, издаваемых Святым Эчмиадзином, Киликийским католикосатом в Антилиасе Ливана, Иерусалимским и Константинопольским армянскими патриаршествами".

Մի՞թե այս տողերում կա հայոց պատմության խեղաթյուրման մասին որևէ ակնարկ կամ մեկնաբանություն:

Այժմ անցնենք Օրիոնին:

Մեջբերում Ա. Հովհաննիսյանի հոդվածից.

"Նշելով, որ բիբլիայի թարգմանության ժամանակ Օրիոն համաստեղությունը թարգմանվել է Հայկ անունով, հին Եգիպտոսում այն անվանվել է «Աստղերի Արքա», իսկ Շումերում՝ «Երկնքի հավատարիմ հովիվ», հեղինակը հայտարարում է, որ այս գեղեցիկ համաստեղությունը ջհուդները անվանում են Կեսիլ, որը թարգմանվում է՝ «Հիմար» (էջ 353): Իսկ թե ի՞նչ է ուզում ասել սրանով հեղինակը, մտածեք ինքներդ":

Պատասխան: Դե ինչ, տեսնենք թե ինչ է գրված 352-353-րդ էջում.

"Согласно древним представлениям армян, Xайк – астральный герой, лучник-охотник божественного происхождения, великан, красавец. В переводе Библии на армянский язык самое красивое созвездие Орион названо именем Хайка!

…В иудейской (и библейской) традиции Ориону соответствовало созвездие Кесиль (ивр. כסיל‎, «глупец»), происхождение которого пока никак не объясняется. Но Самюэль Крамер в книге «Шумеры» свидетельствует; «В отношении двух других народов, урартов и марту, не исключено, что мы имеем презрительную краткую характеристику, заключенную в одном слове. Урарты, как хорошо известно, жили изначально на горе (холме) Хурум в районе близ озера Ван. Слово «хурум» в шумерской литературе имеет значение «хам», «дурак». А может быть «глупец»?! Но

1) во времена шумеров не существовало «Урарту» и, следовательно, ни о каких «урартах» речи не может идти! Может подразумеваются тогдашние племена Армянского нагорья, в частности жители Аратты?

2) Если это так, то логичен вопрос – как же «обращались» к жителям Шумера их северные соседи?

Очередная завораживающая тайна, как нестранно, нам также доступна! А. Ревазян обращает наше внимание на следующее обстоятельство; «С обострением отношений между Араттой и Уром, когда для араттов жители Ура перестали восприниматься как свои, возникла необходимость в новом слове в значении «чужие»…

Поэтому словосочетание «Uri šner » (Псы Ура) без всякого злого умысла, а как ссылка на тотем – Пес, произносимое араттами по отношению к жителям Ура, трансформировалась в слово «urišner» (чужие) и после этого в «urišs»