Երբ լեռներ ես բարձրանում, խիտ անտառ ես մտնում, քայլում ես գետակի ափով, ապա, նկատելով մեկուսի մի աղբյուր և զարմանահրաշ մի քար, անպայման մոտենում ես դրանց, նստում ես խոտին և սկսում ես գինի խմել, և, հարբելով, պառկում ես ծածկոցին և քնում ես երջանիկ քնով: Այ սա՛ է հոգու ուրախությունը:
Հնդկեղեգի պուրակի տան պատուհանի մոտ նստած՝ հաճելի է լսել անձրևի աղմուկը: Տաղավարում նստած՝ դուրեկան է լսել քամու խշշոցը սոսիների մեջ: Աշխատասենյակում հաճելի է լսել, թե ինչպես են տրորում սևաներկը:
Բազկաթոռին նստած՝ դուրեկան է լսել գրքի էջերի շրշյունը:
Լուսնի լույսի ներքո հաճելի է լսել ցիտրայի (կիթառ) հնչյունները: : Ձյուների մեջ հաճելի է լսել՝ ինչպես է եռում թեյը:
Գարնանը դուրեկան է լսել սրինգի հնչյունները:
Աշնանը լավ է լսել եղջերափողի հնչյունները:
Գիշերը հաճելի է լսել, թե լվացարարներն ինչպես են թակում սպիտակեղենը:
Լի Շաոյան
***
Երանելի է ջրում ծաղիկների արտացոլանքը դիտելը:
Գեղեցկուհու ստվերը վարագույրի վրա տեսնելը հաճելի է:
Կյանքում չես դադարում սիրել չորս բան՝ կապույտ լեռները, հին ընկերներին, գրքերը գրադարանում և գեղեցիկ ծաղիկները:
Սարերում մեռյալ ցերեկը նույնն է, ինչ խորը գիշերը: Վախվորած գարունը նույնն է, ինչ խորն աշունը:
Լեռներում չտաքացած օդն ու սառը քամին նույնն են:
Դռան դիմաց տարածված վառվռուն ծաղիկներն այնուամենայնիվ չեն կարող փոխարինել գեղեցկուհու բույրերին:
Ու Ցունսյան
***
Նա, ով վստահաբար պնդում է, թե հաստատ գիտի, ճշմարիտ գիտելիքների չի տիրապետում:
Նա, ով ուրախանում է, տառապանքներ չկրելով, հաստատապես չգիտի, թե ինչ է իսկական ուրախությունը:
Չժոու Լյանգուն
