Բոլոր գրառումները

Ահավասիկ, ո՜վ դուք, իմ առաջին Խորհուրդը, որ գալիս է կյանքից ու դարերից, - Չմոռանա՜ք երբեք, երբ հյուսելու լինեք ձեր երգը շառաչուն, Որ երգը երկրից է աճում, և ո՜չ թէ ձայներից կամ բառերից:

Խավարը մեծ է, խավարն ամենուր Իսկ խավարասերը շարժվում է արագ: Ու քի՛չ է լույսը, ու թո՛ւյլ է լուսը Ամբողջ գաղտնիքը բացահայտելու Ի զորու չէ նա:

Որքան էլ արվեստը ապրի, գոյթյուն ունենա, այնուամենայնիվ, այն պետք է մատուցել, հասու դարձնել հասարակության բոլոր շերտերին, և վերջիններիս դարձնել այդ գործի մասնակիցը:

Ո՜, ի՞նչ ես դու, սե՞ր, երկնի հո՞ւր կամ ժըպի՞տ... Չունի երկին աչացդ կայծերն ու կապույտ, Վարդը չունի քու լանջդ անբիծ, լուսափթիթ... Չունի լուսինն վարդերն շիկնոտ այտերուդ:

Մի՞թե... Ամեն բան հասկացա ու լացի...։ Բոլոր վայրագ պայքարողները հացի, Հազարներո՜վ, հո՜ն, վա՛րն էին, խեղճ ու վե՛ս, Կուտվա՜ծ, կատղա՜ծ, մրջյուններու շեղջի պես...

Դու կովբոյի շորերով Կանգնած ես ուղիղ, Եվ իրանից ներքև քո Տանում է ուղին Դեպի դրախտ մի մաքուր, Քնքուշ ու ձիր,

Հիմա, լսիր, սկսում եմ իմ ինտիմ Պոեմն անհուն, և մեղսական, և թովիչ։ Սիրում եմ ես, ինչպես գիտես, կոկաին, Հայտնի եմ ես, որպես անբուժ մորֆինիստ։

Հարդագողի ճամփորդներ ենք մենք երկու՝ Երկու ճամփորդ՝ պատառոտած շորերով։ Ու սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական կարոտներով ու սիրով։

Մի օր ես հանդիպեցի աստիճանին: Դա մի վերև տանող աստիճան էր, որից այնքան հաճախ ցած են գլորվում:

Ոթսունութ հազար դրամ, Գունդ, գունդ ոսկի Պարտքեր շալակած՝ երեք պատանի,

Դատարկություն Սիրտս դատարկվեց Ոչ թե քո սիրուց, այլ իմ հավատից, Որ թավալվում է դեռ մոխրակոլոլ Հիասթափությամբ,

Ինչպե՞ս թե գնաս, Կարծում ես հե՞շտ է խաչ քաշել վրաս, Երբ մտել եմ քո ամեն բջիջի, Հոգու, ոգու մեջ Ու գոյությունն եմ դարձել քո անձի:

Տասնյոթամյա հասակում լուրջ չի' լինում ոչ մի մարդ.

Եվ հետո ես սկսեցի ավելի նուրբ զգալ, ավելի քիչ կոպտել, դրանում մեղավոր են քո բարակ գծերը: Ես ո՞ղջ եմ, թե՞ նկարված…