Մի կոկո սողալով մոտենում էր, որ դրսից նետված պատառը ուտեր, էն էլ առջևի ձախ թաթը պատահաբար դիպավ մի ուրիշ կոկոյի գիշատիչ ռեխին ու անմիջապես թաթը տեղնուտեղը՝ կերվավ: Ուտողն էլ՝ ո՛չ մի խղճի ու մեղավորության խայթ չզգաց: Դե, ինչ արած, ու՞մ հետ չի պատահի, թաթ էր՝ կերվավ, գնաց, բա թաթը էլ ինչի՞ համարա...
Հիշացնումա հայերին, որոնք դրսից ներս նետված դրամաշնորհներին են վազում ու էդ վազելու ճամփին իրար են խժռում: Բայց եթե կոկորդիլոսը խժռումա ընդամենը իրա կողակցի ոտը, հայերը իրար ամբողջապես են խժռում:
Սա շատ հզոր ու ուսուցողական նշանակության ցուցադրական դրվագա: Հավանաբար Հայերը, բայց ոչ Արմենները, այ ըսենց են իրար ոտ կերել դարերով ու շարունակում են ուտել: Հայի չուզողության դասական օրինակա: Այսինքն հայը կոկորդիլոսա, երբ հարցը փողին՝ լափելուն ու մենակ սեփական շահինա վերաբերում: Սա դասականությունա: Միաժամանակ, հայտնի անատոմիական փաստա, որ կոկորդիլոսի ուղեղը մարդու ցուցամատի չափա: Որոշ հայեր, փաստորեն, իրանց թե՛ ուղեղի ծավալով, թե՛ հասկացողությամբ, կոկորդիլոսից հե՛չ չեն տարբերվել:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
