Հոդվածներ

     Արևն ու օրս կսմիթավոր են,
     Իր լարն է քոքել անհագագ մահս,
     Դեմ գնալով չի, թե դիմավորեմ
     Թուք ու մրելով՝ իբր խմած ես:
     Սռնապաններս կաշվե զրահ են,
     Կոճերս բաց եմ խորաթա (ղ) անում,
     Մարդ ու հարամի գուցե կռահեն,
     Որ մնացորդս եմ անհույս բաժանում։
     Գետնատարած է այս հողաբույրը
     Կարոտներիս պես ո՜նց է թալկացել,
     Աղջի՛կ, ո՞ւր մնաց վերջին համբույրը,
     Մեկ էլ իմ մահով է՞լ երբ ես լացել։