Հնում իսպանացիները ասացվածքներ այնքան շատ են սիրել, որ դրանք հյուսել են ոչ միայն իրենց բանաստեղծություններին, այլև փոքր ծավալի սովորական շարադրանքները նույնիսկ ասացվածքներով են հեղեղել: Շատ տարածված են եղել ամբողջովին ասացվածքներով կազմված սովորական ու սիրային նամակները: Իսպանացիները նույնիսկ այդպիսի նամակների ժողովածուներ են հրատարակել: Դրանցից ամենահինը տպագրվել է 1553 թվականին: Այդ գրքի անունն է «Սիրեկանների միջև սիրային նամակների փոխանակումը»: Ներկայացնում եմ այդ ժողովածուից մի նամակ ու այդ նամակի պատասխանը:
«Հարգելի՛ սենյորիտա,
Եվ թեպետ ես ձեզ սիրում եմ՝ ինչպես գայլը գառանը, կամ կատուն՝ մկանը, բայց բերանս փակի տակ չեմ պահի ու կասեմ, թե որտեղ է շան գլուխը թաղված: Ճշմարտության համար մի՛ դատիր, դե՛ն նետիր գլխարկդ ու խոնարհվի՛ր՝ ինքս ինձ ասում եմ ես, ու ավելի լավ է, որ քեզ սիրողը խփի քեզ, քան քեզ կործանողը՝ համբուրի: Եվ ամեն փայլուն բան ոսկի չէ, և մանկան շուրթերով ճշմարտությունն է բարբառում: Բայց՝ ասել ճշմարտությունը՝ կնշանակի ինքդ քեզ վրդովել: Ամեն տեսակ սխալի համար չի՛ կարելի մեղադրել, և ես չեմ ուզում գեղեցկության փոխարեն բարություն փնտրել, բայց թե չկա՛ հարթավայր՝ առանց ձորակի, և ամեն սիսեռ կլոր չէ: Ինչպես ամեն մի ջաղացում, այնպես էլ երիտասարդ կնոջ մեջ միշտ էլ փոխելու բան կգտնես…»: Եվ այսպես շարունակ:
Այս տարօրինակ նամակում երիտասարդը շարունակում է թվարկել սենյորիտայի թերությունները և խորհուրդ է տալիս, թե ինչպես պետք է շտկել այդ թերությունները:
Սենյորիտան նույնպես ասացվածներով է պատասխանում.
«Փչացած շվին անախորժ ձայն է արձակում, երբ հարբածն էկողքով անցնում, խոտով բարձած սայլն էլ շուռ է գալիս, այնպես որ, ձի հեծած գնաս, թե՝ սայլին նստած, մեկ է, մինչև ջուրն հասնելը ցամաք ես մնալու»:
