Ավելի նուրբ բան չկա՛ աշխարհում,
Քան թաթի՜կը նուրբ թոռնիկ-բալիկի,
Ինչքա՞ն բերկրանք է բերել մեզ կյանքում
…և դեռ կբերի՜:
* * *
Ուզում եմ փա՜ռք տալ, բայց չգիտեմ ո՞ւմ,
Որ իմ թոռ-բալի՜կը, երբ որ մեծանա,
Իմ ձեռագրերը պահի ձեռքերում՝
Շուռումո՜ւռ տա՜, կարդա՜, զարմանա:
- Ա՜խ, պապի՜կ, պապիկ վի՜շտ ու ցավ ապրած,
Այս ի՞նչ դժվար ես ապրել աշխարհում,
Պապի՜կ ջան, ինչո՞ւ փոքր ժամանակ
Ես դա չե՛մ տեսել քո պարզ հայացքում:
Սեղմե՜լ ես գրկումդ, գլուխս շոյե՜լ,
Սրտումդ հազա՜ր ու մի երազանք,
Ինձ հիմա՛ է պետք քո կրծքին փարվել
Ասել. «Պապիկ ջա՜ն, տես ո՜նց մեծացա»
Հիշո՜ւմ եմ, պապի՜կ ջան, ծոցումդ տաքուկ
Քանի՜- քանի՜ հատ հեքիաթ եմ լսել,
Հիմա քո գի՛րն եմ քեզ համար կարդում,
Բայց դու չե՛ս լսում, քնե՜լ ես հավերժ:
Հիմա դու չկա՜ս և տողերը քո
Սահո՜ւմ, ընկնում են մատներիցս ցած,
Արևի բուռ-բուռ ոսկի շռայլող
Այս ի՞նչ մտքեր ես թողել ինձ ընծա:
Շա՜տ-շատ բառեր կան, որ չե՛մ հասկանում,
Մտքեր կա՜ն խո՛րթ են ինձ համար,
Քի՜չ էլ մեծանամ քո ձեռագրերում
Գիտե՜մ, կգտնեմ մի նոր ճանապարհ:
Պապի՜կ ջան, այս ի՞նչ բաներ ես գրել,
«Սրտումս դատա՜րկ, սրտումս տխո՜ւր»
Բա՞ ես, պապի՜կ ջան, ո՞ւր էի կորել-
Միշտ ասո՜ւմ էիր, որ կա՛մ քո սրտում:
Այս ի՞նչ ես գրել, բան չե՛մ հասկանում,
Մեկ գրել ես «սիրո՜ւմ եմ» ու մե՛կ էլ «ատում»,
Պապի՜կ, նման բա՜ն չկա՛ աշխարհում-
Սիրող սրտերը ինչպե՞ս են ատում:
Միգուցե շո՞ւտ է քեզ ընկալելը,
Դու էլ այսքան շո՜ւտ հեռացար ինձնից,
Մեր դասարանի բոլոր տղաները
Խոսում եմ միայն իրենց պապիկից:
Իսկ ես ձեռագրերդ եմ սեղմում իմ կրծքին՝
Ինձ հետ դպրո՜ց եմ տանում,
Ինձ հետ բերո՜ւմ տուն,
Մի բան եմ հասկացել, որ Ժամանակի՜ն
Կանգնեցնել չկա՛, դադար չի՛ լինում:
* * *
Աշխարհում սուրբ բան քան սի՜րտը մանկան,
Չի՛ եղել երբե՛ք, չկա՛ նման բան,
Ինչքա՞ն բերկրանք են բերել մեզ կյանքում
Նրանց թոթովա՜նքն ու թաթիկները տաք: