Ամեն ինչ էլ հեռանալիս
Հե՜տք է թողնում
կամ էլ սպի՜,
Սերը թո՜ւրմ է թո՜ւնդ ոգելից,
որ ջնջում է ամե՜ն ինչ:
Հեռանո՜ւմ է Սերը մա՛ս-մա՛ս,
ոտաբոբի՜կ, գլխիկո՜ր,
մերկանում է ամոթխած,
տխուր ու թաց աչքերով:
Մեկ կանգնո՜ւմ է, մեկ՝ շրջվո՜ւմ,
մեկ լալի՜ս է կիսաձայն,
մեկ թաթերի վրա լուռ՝
անիծո՛ւմ է կյանքը չար:
Մեկ բառե՛ր է հիշում դաժան,
մեկ՝ տաք հա՜մը համբույրի,
մեկ հայացքով փաթաթվում է
հուշերի սև բաճկոնին:
Մեկ կառչո՛ւմ է ժամանակի
բութ ձեռքերի մատներից,
մեկ էլ անո՜ւժ ընկնում գետին
թավալվում է ցավագին:
Եվ ինչքան էլ չի՜ ցանկանում-
Հեռանո՜ւմ է աննկատ,
հեռանո՜ւմ է – մահանո՜ւմ՝
ետ նայելով անընդհատ…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
