Կյանքը դարձել է անհա՜մ,
Անալի՜,
Ապրելն էլ մի բա՛ն չի՝
Տխո՜ւր, ձանձրալի՜…
Ասես կիսապրում ես
Ո՛չ թե փրկության համար
Մեղավոր դարի -
Այլ կոկորդդ մատներով սեղմած
Տվյալ այս պահի՜…
Ու պահերը գումարվո՜ւմ են,
Դառնում օրե՜ր տաղտկալի,
Կորցնում ես քաջությունդ
Բղավելո՛ւ.
«Ինձ Ների՜ր»:
Թե ո՞վ կամ էլ ինչի՞ համար
Պետք է ների՜,
Ի՜նքս,
Ի՜նքս էլ չգիտեմ,
Սակայն գիտե՜մ-
Պիտի գրեմ
«Կյա՜նք սիրո՜ւմ եմ քեզ, …
Թեկուզ դա՜ռը,
Թեկուզ անհա՜մ,
Թեկուզ այսպե՜ս անալի…»