Ների՜ր ինձ, ների՜ր,
Որ քեզնից առաջ
Ունայնությո՜ւն է եղել լոկ,
Ասե՜մ, անձրևնե՜րն են եղել ներշնչանք-
Այնքան տաղտկալի՜…
Այնքա՜ն համակող…
Միգուցե ասես.
- Ներելս ո՞րն է: Սիրո մեջ չկա՛ «ներել» բառ,
Ներելը չի՛ թողնում լիարժեք ապրել
Եվ չի՛ շաղկապում
Գալիքն ու ներկան:
Ներելը մղկտա՜նք է մի սուր կարոտի,
Համ հարազա՜տ է, հա՜մ նվիրական,
Ներելուց հետո չի՜ մնում ոչինչ-
Միա՜յն ու միա՜յն
Իրեր անկենդան:
Ես քեզ չե՛մ ների,
Քանի որ գիտեմ, քեզանից հետո՜
(Ա՜խ, այդ «հետո» -ներն անիծյալ)
Ունայնությունը կհոսի գետով`
Ցիրուցանելով
Իղձե՜րս անկատար…