Բակ, մանկապարտեզ, ճոճանակ, քոլեջ-նախակրթարան, խաղեր, խաղալիքներ, հանդեսներ ու անթիվ անհամար տիկնիկներ, որոնք այժմ էլ ինձ հետ են:
Անցել են տարիներ, անցել են շատ բաներ, այո՛ անցել են, սակայն ոչինչ չի կորել:
Բարեբախտաբար իմ մանկությունն այնքան լի է եղել, որ թեկուզ տարիներ անց միևնույն է ես մտածում եմ, որ ոչինչ չի կորել, ոչ մի բան իզուր չի եղել ու ոչինչ չի եղել առանց հետագծի:
Անցել է միայն ժամանակը, այն միակ բանն է, որ կարող եմ կորած համարել, բայց դա էլ արդեն կյանքի էությունն է:
Ավետիք Իսահակյանը ասել է. «Ծնվում ենք ակամա,
ապրում զարմացած,
մեռնում կարոտով »:
Սրանք կյանքի փուլերն են, որոնք անպայմանորեն տրվում են ամենքիս: Իսկ մանկությունը ամենապայծառն է: Այնտեղից ես ինձ հետ բերել եմ հիշողություններ ու նվիրական երազանքներ, անգամ այն երազանքները, որոնք կառուցված են եղել միֆերի վրա, բայց միևնույն է դրանք այն երազանքներն են, որոնք մինչ այժմ էլ չեն դադարում ամենանվիրականների երկար շարքում առաջիններից մի քանիսը լինելուց:
