«Ես մի ծառ եմ անտառում», կամ միգուցե «Ես մենակ եմ ամբողջ աշխարհում»:
Մի՞թե միայն մարդն ունի զգացմունքներ, մի՞թե միայն մարդն ունի հարազատի հոգատարության պահանջ, և արդյո՞ք յուրաքանչյուրս կարողանում ենք մեր հարազատներին ցուցաբերել այն փոքրիկ քնքշանքը, որի կարիքը նա ունի:
Ո՛չ: Ցավոք սրտի ոչ միշտ ենք կարողանում հասկանալ մեր դիմացինին և ընդունել նրան այնպիսին, ինչպիսին որ նա կա, և երևի թե դա է պատճառ հանդիսանում նրա համար զգալ իրեն միայնակ:
Զգացմունք բառը կարելի է վերագրել նաև բնությանը` ծառերին, ծաղինկերին, հողին, ջրին և իհարկե մարդկանց, չէ՞ որ մարդ արարածն էլ բնության մի մասնիկն է:
Երբևէ մտածե՞լ եք, որ կարող եք վիրավորել մարդուն առանց դա գիտակցելու, առանց որևէ բան անելու և նույնիսկ առանց ինչ-որ բան ասելու, այլ պարզապես անտարբերությամբ, չմտածելով նույնիսկ դրա հետևանքների մասին:
Դժվար թե գնտվի այնպիսի մեկը, ով երբեք զգացած չլինի թե ինչ է տխրությունը: Նույնիսկ ամենակենսուրախ էակը, համոզված եմ, որ բազմիցս ապրած կլինի տխուր պահեր:
Միգուցե բնության պատրաստած փորձություններից մեկն է թախիծի, տխրության ու մենակության միջով անցնելը, կամ էլ կյանքի հորհուրդն է` հաղթահարել այդ ամենը, դժվար է ասել:
Բայց եթե այդ ամենի միջով անցած ծառը խոսել իմանար, համոզված եմ, որ կասեր ոչ թե «Ես մի ծառ եմ անտառում», այլ «Ես մենակ եմ ամբողջ աշխարհում»:
