Ի՞նչ ձայն ունի երջանկությունը: ՈՒնի՞ արդյոք: Չի կարոխ չունենալ: Պարզապես յուրաքանչյուրի մոտ այն յուրովի է արձագանքում:
Մարդիկ շատ հաճախ երջակությունը շփոթում են ուրախության կամ գոհունակության հետ, սակայն կարելի է ապացուցված փաստ համարել այն, որ իրական երջանկությունն այդ երկուսի գերադրական աստիճանն է:
Հայկական կինոն միշտ էլ աչքի է ընկել իր խորիմաստ ֆիլմերով: Դրանց շարքում իր ուրույն տեխն ունի «Երջանկության մեխանիկա» ֆիլմը: Հիշու՞մ եք ինչ էր ասում գլխավոր հերոսը. «երջանկության հարցում քանի˜-քանի˜ փիլիսոփաներ են գլուխ կոտրել»: Հետո նա առաջարկում էր երջանկության մեխանիկայի իր դրույթները.
1. Սիրած գործով զբախվելը:
2. Սիրած մարդու հետ ընտանիք կազմելը:
3. Մարդկանց երջանկացնել կարողանալը:
Անցել են տարիներ, փոխվել են շատ բաներ, փոխվել են ժամանակները, սերունդները, մարդկային մտածելակերպը... Այս շարքը կարելի է դեռ երկար շարունակել, սակայն մնայուն են մնացել երջանկության մասին պատկերացումները: Վերոնշյալ ասվածի ցայտուն օրինակ կարող է հանդիսանալ Անդրեի «Երջանկության գաղտնիք» երգը, որի բնաբանում ասվում է. «Մեկը սիրված լինել, մյուսը սիրել»:
Ի վերջո երջանկությունը երազանքների իրականացումն է, երջանիկ պահերի շարանը, ու ինչքան շատ լինեն այդ պահերը, այդքան երջանկությունը կհարատևի:
Միշտ հիշե՛ք, որ այս կյանքում երջանկությունը սկուտեղի վրա չի մատուցվում, ու մենք ամենքս պետք է լինենք մեր և ուրիշների երջանկության արարիչը, պահողն ու ավելացնողը:
