Մեր հավա՜տը, որ կարող էր
Սարե՜ր, ձորե՜ր, ծովե՜ր խառներ -
Չքացա՜վ,
Պա՜հը եկավ, որ մե՜կ մոմի
Ցա՜ծր արժեք չունեցավ:
Մենք «խե՜նթ» էինք, բայց խե՛ղճ չէինք-
Ժա՜մը եկավ ու առավե՛լ խենթացանք,
Ի՞նչ եմ խոսում, ի՞նչ խենթանալ-
Մենք ավելի ճիշտ՝
Խեղճացա՜նք:
Խեղճին ո՞վ է այս աշխարհում
Ինչ-որ բանի՜ տեղ դնում,
Խեղճին միշտ էլ տրորում են՝
Անդունդից ցած գլորում:
Գլորվո՜ւմ ենք, դեռ չգիտե՜նք
Որտե՞ղ պետք է կա՛նգ առնենք,
Ո՞ւմ ոտքի տակ,
Ո՞ւմ երախում հայտնվենք:
Ս. Հարությունյան