- Այդ ե՞րբ է կուռքը վերածվում Սրբի,
- Երբ որ արյունն է հառնում խելահեղ հոգուն:
* * *
Ի՜նչ-որ ժամանակ, ի՜նչ-որ հոգի է իջել երկրին-
Կնո՜ջն է գրկել նրբորեն,
Ներարկել նրան խելահեղ մի կի՜րք
Ու անսահման սեր:
Եվ մյուռոնո՜վ է օծել ստինքերը նրա,
Կոնքերին տվել այնքա՜ն ջերմություն,
Որով մինչ օրս ագահի նմա՜ն
Տաքանո՜ւմ ենք ու չե՜նք հագենում:
Մեզ մ՜իշտ է հսկում կնոջ հայացքը,
Թաքո՜ւն, աննկա՜տ ու գորովանքով-
Լուսավորելով մեր կենսատարածքը,
Որը չի՛ կարող չավարտվել երգով:
Հի՜ն ձևաչափը վաղո՜ւց է փոխվել՝
Դարձել՝
Կնոջ մարմի՜ն,
Կնոջ հոգի՜,
Ու…Կի՜ն,
Ահա՛ թե ինչ է Աստված մեզ տվել,
Մեզ՝ ձեռքի մեջ կավով տրորվածներիս:
Ի՞նչու խոնարհվել արևի՜ն, հողի՜ն
Երբ լուսեղեն Կի՛նն է կողքդ ծվարած,
Էլ ի՞նչու դիմել հին աստվածներին,
Երբ Նո՜րը քեզ հե՛տ է,
Քո՛ մեջ ներաճած…
* * *
Մի քիչ կյա՜նք խառնենք մեր երազներին,
Մեր արյանը՝ Լո՜ւյս,
Հոգիներին հո՛ւր,
Մոտեցնե՜նք Կնոջ չքնաղ շուրթերին.
Օրհնությո՜ւն քեզ
Մա՜յր,
Կի՜ն,
Դո՜ւստր
Ու …քո՜ւյր:
Օրհնությո՜ւն քեզ Կին,
Ես հայա՜ցքն եմ քո՛,
Օրհնությո՜ւն աչքիդ ամե՜ն մի թարթին,
Օրհնությո՜ւն քեզ Կին, հա՜ր բայց անցողիկ,
Օրհնությո՜ւն քեզ Կին քո ճանապարհին…