Հեռո՜ւ օտար քաղաքում
Եվայի քայլվածքով
Մի կի՜ն էր քայլում,
Ադամաձայներ չկայի՜ն՝
Լո՜ւռ էր,
Միայն աչքերի անթարթ աղմուկ էր…
* * *
Գիտե՜մ
Ծառե՜րն են գլուխ խոնարհում,
Գիտե՜մ
Մայթե՜րն են աչքերը չռած
Ոտքերիդ նայում,
Գիտե՜մ
քամին է հուզմունքից փնչո՜ւմ,
երբ շորիդ փեշը բերա՜նն է խոթում:
Հողագո՜ւնդն էլ չի՛ պտտվում
Այլ շարժվում է քո ոտքերի հպումից,
Քեզ տեսնելու հառաչանքով-
Հառաչո՜ւմ են անցորդները
Իրենց կանանց նայելիս…
Մանկան նման անգիտակից
Թվո՜ւմ է թե իր՛ենք են
Քեզ հետ քայլո՜ւմ,
Քո կողքից,
Չիմանալով, որ խենթանա՜լ կարելի է
Քեզ ամե՜ն մի հպումից…
* * *
Չէ՜, քեզ ձեռք տալ չի՛ կարելի,
Կարելի է միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝
Ցերեկն ապրել քեզ տեսնելու հուզումներո՜վ,
Իսկ առանց քեզ՝
Գիշերները խենթանալ:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
