Մի փոքրիկ Հույսն ի՞նչ էր
Որ դա էլ գնաց, անմահանալո՞ւ…
Ու սևը սրտիս երևի քի՜չ էր
Բութ ճակատագրին ուրախացնելու:
Մի կերպ խույս տված սրիկա մահից,
Մի Հույսը ի՞նչ էր՝ անմեղ երեխա,
Քանի՞ այսպիսի «մաքուր զոհերից»
Աստվածնե՜ր, պետք է մի օր հագենաք:
Քանի՞ Աստված կա այնտեղ երկնքում,
Քանի՞սն են արթուն, քանի՞սը քնած,
Հույսն ի՞նչ է արել այստեղ երկրում,
Որ մնացել է այսպես անտեսված…
Անտե՜ր ընկած է աշխարհի եզրին,
Չգիտի քայլի՞, թե՞ մնա անշարժ,
Տեսնում է ի՜նչ է պատել աշխարհին…
Ու ժամանակն էլ դարձել է դաժան:
Մենք երազներով ու արյամբ հարբած,
Մեր զարկերակն ենք մի կերպ պահպանում,
Ինչպես վայրենի՛, ինչպես մի գազա՛ն,
Որ տեղ ունենանք այս խորթ աշխարհում:
Ինձ դուր չի գալիս Ձեր ստեղծած աշխարհը՝
Հո՜ւյս, Հավա՜տ, Սե՜ր չարչարող…
Ձեզ մեղավորն է հաճո կամ չարը,
Դե ի՛նձ էլ վերցրեք ու..
Մնա՜ք բարով…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
