Վաղուց կորցրած ինքնազգացողությունս վերադարձնելու ժամանակ միայն հասկացա, որ մենակ եմ անհուն տարածության մեջ` բախտի, անհաջողության և երևակայության կողքին: Չնայած բախտը միշտ էլ համարվել է կյանքի օրինական ժառանգը, միևնույն է, էլ չեմ վստահում նրա ազնվությանն ու օրինաչափությանը, որովհետև երբ երջանկությունն առանձնապես հաստատուն է թվացել ինձ, բախտն իր ամենադաժան պատիժներին է ենթարկել հենց այդ ժամանակ` մթագնելով հոգուս երկինքը և հաճախ զարդարելով շատ անարժանների կյանքը: Իսկ հիմա, երբ փոթորիկը փշրել է ապագայիս ողջ հույսը, էլ չեմ պատրաստվում պատահականության կամքով ընթանալ, այլ փորձում եմ երևակայությանս միջոցով կառչել անցյալի երանավետ հուշերից` դրանով իսկ համեմատության մեջ դնելով ներկան ու անցյալը: Ինձ սփոփանք է հարկավոր... հոգիս աղետի է ենթարկվել......
