Խնդության ծովի մեջ ինձ գտել էի,
Արև ունեի ու երջանիկ էի,
Մեղեդիս սիրած մեղմիկ հնչում էր,
Ու ինքս ինձ կարծես մոռացել էի,
Տրվել էի խաղաղ ինչ-որ վիճակի,
Որ հանգստություն կամ երանություն չէ,
Ինձ գտել էի երջանկության կապույտ սահմանին,
Ու սեր էր գալիս միայն հոգուցս,
Ուր լույս էր գալիս միայն երկնքից,
Ուր սուտը անիմաստ մոռցված է վաղուց:
Ինձ հարցնում էին, ու չգիտեի,
Թե ինչ բառով պատմեմ` ինչ զգացել էի…
Դա լույս էր պայծառ, չէ` ճառագայթում`
Հույզերի, սիրո, անուշ երազի:
Դա երանություն էր, բայց ոչ երկրային,
Դա երջանկություն էր` միայն երկնային:
