Ինչպե՞ս ես դու ապրում: Ես պետք է գրեմ քեզ: Ես իհարկե կուզենայի, որ մենք զրուցեյինք, բայց գիտեմ, որ դու դրա համար ժամանակ չունես:
Օրինակ երեկ առավոտյան, երկար սպասում էի, որ արթնանաս, որպեսզի միասին քո օրվա պլանը կազմեինք, որպեսզի քեզ տայի ինքնավստահություն և ուժ դժվարությունների համար: Բայց դու չուզեցիր խանգարել քո քաղցր քունը...
Իսկ հետո դու ուղղակի ժամանակ չունեիր՝ լվացվեցիր, մաքրեցիր ատամներդ, մի վերջին հայացք նետեցիր հայելուն և հեռացար: Մի պահ քո հայացքը ուղղվեց աստվածաշնչին, ես մտածեցի ուզում ես կարդալ խոսքը իմ՝ խոսել ինձ հետ թեկուզ մի րոպե: Ես արդեն որոշում էի ինչպես նվիրեմ իմ ժամանակը քեզ: Բայց դու գնացիր փակելով քո հետևից դուռը: Օրվա ընթացքում ես կրկին սպասում էի, որ դու կխոսես ինձ հետ:
Հիշու՞մ ես քո ընթրիքը, տաք ուտելիքը, համեղ կերակուրը: Այդ բոլորը իմ կողմից էր: Բայց դու այդ մասին չես էլ մտածել, անգամ շնորհակալական ոչ մի խոսք չես ասել: Դրանից հետո դու խոր շունչ քաշեցիր, ես կանգել էի կողքիդ և սպասում էի, որ հենց այդ ժամանակ կկիսվես ինձ հետ և կխնդրես օգնություն: Բայց ինչ որ միտք գրավեց քո ուշադրությունը: Ինչու՞ դու չդիմեցիր ինձ:
Հիշու՞մ ես դու վատ լուր ստացար: Ես այնպես էի ուզում չորացնել քո արցունքները: Ես նույնիսկ փորձեցի դա անել իմ ձևով՝ քեզ ուղարկեցի թեթև, տաք քամի, թռչունների երգը, որպեսզի նրանք քեզ շեղեն այդ մտքից, արևի շողերը, կապույտ երկինքը...Բայց դու ոչինչ չհասկացար և չխոսեցիր ինձ հետ: Դու երեկոյան եկար և միացրեցիր հեռուստացույցը: Մի՞թե դա ավելի հետաքրքիր էր: Դու հոգնած ընկար անկողնուն: Ես քեզ չեմ մեղադրում, ինչպե՞ս մարդ կարող է այդպիսի վիճակում աղոթել, մտածել հոգևորի մասին: Բայց ես դեռ հույս ունեի, որովհետև մի վայրկյան ես անցա քո մտքով, բայց դա արդեն երազ էր:
Երբ նոր օր կբացվի, հիշի՛ր իմ մասին, իմ զավակ... Ես միշտ քեզ հետ եմ...Ես քեզ սիրում եմ...
