Ի՞նչ կասեք հետաքրքիր օպտիկական իլյուզիաների (խամբկանքների) մասին, որոնք ունակ են իրենց շարժման հետևանքով, օգտվելով մարդու տեսողական համակարգի թուլություններից ՝ սահմանափակել տեսողությունը: Նայեք ներքևի նկարը, կենտրոնացրեք ձեր հայացքը նարնջագույն քառակուսու կենտրոնում գտնվող թարթող կարմիր կետի վրա: Աշխատեք չշարժել աչքերը: Գործնականորեն մի անգամից դուք պետք է նկատեք, որ դեղին կետերն անհետանում են: Սակայն երբ հայացքը տեղափոխում ենք, նրանք կրկին հայտնվում են:
Այս իլյուզիան ընգծում է մեր տեսողության յուրահատկությունը, որը կարելի է ընդունել ինչպես առավելություն, այնպես էլ թուլություն: Մի կողմից ուղեղը անտեսում է ինչ-որ բան, որը գտնվում է մեր տեսողության շրջանակում, սակայն նույն ժամանակ ուղեղը կենտրոնանում է ինչ-որ դինամիկ օբյեկտի, այլ ոչ թե ստատիկ օբյեկտի վրա: Արդյո՞ք տվյալ յուրահատկությունը մեր նախնինների համար անհրաժեշտություն էր՝ ստիպում է մտածել: Ինչպե՞ս ենք մենք ձեռք բերել այս հատկությունը, ուրիշ կենդանիների մոտ դա նույնպե՞ս գոյություն ունի, թե՞ ոչ: Ընդանուր առմամբ այս հարցերին պրակտիկորեն դժվար կլինի պատասխանել:
ԴԻՏԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ՍԵԽՄԵՔ ԱՅՍՏԵՂ 
