Հոդվածներ

Հին հունական աշխարհի ամենառազմաշունչ պետության՝ Սպարտայի զորահրամանատարը, եթե իր նպատակին է հասել խորամանկությամբ և համոզիչ ճառերով, իրավունք է ունեցել աստվածներին ցուլ զոհաբերել, իսկ բաց մարտում հաղթած զորահրամանատարին թույլատվել է ընդամենը աքաղաղ զոհաբերել:

Արդ, նույնիսկ այնպիսի պատերազմասեր ժողովուրդ, ինչպիսին սպարտացիներն են եղել, մարդու համար գործողության առավել արժանավոր միջոց են համարել խոսքն ու բանականությունը, քան ուժն ու խիզախությունը: