Մեր հերոսուհուն մի հարց էր տանջում. այն հարցերից, որի պատասխանն իմանալու համար որևէ տեղեկատու չես զանգահարի, ոչ էլ կհարցնես անգամ ամենաիմաստուն մարդուն: Ավելի ճիշտ հարցնել, իհարկե, կարող ես, ինչպես և անում էր մեր հերոսուհին, բայց այ հավատ ներշնչող պատասխան ստանալը իսկապես դժվար էր: Կարելի էր նաև դիմել հոգեբանի կամ վատագույն դեպքում բախտագուշակի օգնությանը, բայց առաջինին դիմելու ապարդյուն փորձն արդեն նա ուներ, իսկ երկրորդներին էլ առանձնապես չէր վստահում։
Հարցը սիրոն և հարաբերություններին էր վերաբերում. նրանք հանդիպել և սիրահարվել էին իրար տարիներ առաջ, հետո հանգամանքների բերումով բաժանվել, բայց չէին մոռացել իրար և, ահա, վերջերս նորից հանդիպում են, կարծես թե, այս անգամ ճակատագրորեն: Եվ որոշ ժամանակ անց նա նորից անհետանում է մեր հերոսուհու կյանքից: Եվ ի՞նչ անել հիմա` փնտրե՞լ, գտնե՞լ նրան նորից, փորձել ամեն ինչ հասկանալ ու վերսկսե՞լ, թե՞` թողնել ամեն ինչ այնպես, ինչպես կա: Անե՞լ որևէ բան, թե՞ չանել ոչինչ․ հենց այս հարցը արդեն երկար ժամանակ հանգիստ չէր տալիս մեր հերոսուհուն:
Եվ, այսպիսի ապրումներով ու տարակուսանքներով լի մի օր, չկարողանալով կենտրոնանալ որևէ այլ բանի վրա՝ մեր հերոսուհին «Աստված ջան, ասա ինչ անեմ ես, ես էլ սենց չեմ կարող» խոսքերով այս ու այն կողմ է անում սենյակով մեկ։
Եվ հանկարծ, անբացատրելի ինչ-որ մղումով, նա նստում է համակարգչի առջև, մտնում ինտերնետ, այնուհետև՝ գուգլ և որոնման դաշտում հավաքում հետևյալ բառերը․ «Ինչ անեմ Նարեկի (անունը փոխել եմ) հետ»:
Շարունակությունն
այստեղ
