Անհայտից եկող կարոտը
Երթուղայինները, գնացքները, սրճարանները մարդկանց հոսքին, նրանց անցողիկությանը, վազքին մի կետից հետևելու հրաշալի վայրեր են: Այս կետը քեզ համար Գրեթերթն է, որտեղից տեսնում ես, թե ովքեր են գնում գալիս, ինչ են դառնում, շնչում, գնում են, չեն գալիս, գալիս են` մշտապես մնում, ինչն է տեսանելի… Կյանքն էլ էդպիսի մի կետ է, ապրում ես, նայում ու չգիտես` ինքն է քեզ ստեղծել, թե դու իրեն, ինքն է իրական, թե դու, թե երկուսդ էլ իրական եք կամ երկուսդ էլ Ինչ-որ Մեկի երազը կամ փորձարարությունը: «Գրեթերթը» սովորական խմբագրություն չէ, իմ ու հեղինակների հարաբերություններում հայր-որդիական ինչ-որ երանգ կա, նույնիսկ նրանց, որ մի անգամ են տպագրվել թերթում, երբ փողոցում տեսնում եմ` տաք ինչ-որ բան եմ զգում, մտածում եմ` ինքն էլ է մեր նավից: Նմանություն կա նավին, գնացքին կամ երթուղայինին, բայց երթուղայինի շարժմանը հետևելիս կարող ես ազատ տրամաբանել, փիլիսոփայել, իսկ էստեղ հոգիդ խանգարում է, կապված ես, Ռեմբրանդտ-հոր տաք ձեռքերի պես է («Անառակ որդու վերադարձը» կտավը հիշեցի), ես վշտանում եմ, երբ հեղինակներից ոմանք, ինչ-ինչ պատճառներով, հեռանում են թերթից, թեև իհարկե կարելի է հասկանալ` սերունդ է ձևավորվում և էն ռոմանտիկ ցանկությունը, թե էս սերունդը վերջապես բացառելու է խանդերը, ամբիցիաները, խարդավանքները, և «Գրեթերթն» էն օջախն է, որ նպաստելու է դրան, դժվար իրագործելի է, բայց հիմնովին ձախողվող չէ, և սա ուրախալի է, հիմնական կորիզը մնում է, միասին են, նույնիսկ` եթե ոչ թերթի տարածքում, ապա ուզած տարածք իրենց համախումբ ներկայությամբ նշագծվում է որպես «Գրեթերթ»: Վերջերս հավաքվեցինք, հիշո՞ւմ ես, մի քանի ժամ ինչ կարոտով ու ջերմությամբ էինք «սոսնձվել»: Հեռացածների պատճառած դառնությունը մնում է, բայց էս հիմնական կորիզի կայուն ներկայությունը շատ ուրախալի է: Ուրախացնում է նաև նոր «ուղևորների» գալուստը, մեկ էլ տեսնում ես տասնվեց-տասնութ տարեկան մեկը վարանոտ մտնում է սենյակ, կանգնելու ձևը չի գտնում, նստելու տեղը չի գտնում, մնում է անկապ մի կետում շփոթված կանգնած, ու նրա վստահ անվստահությունը, աչքերի այլ փայլը հուշում են, որ գրականություն հիվանդությունը շարունակվում է: Լեզուն ու բանը, գրականությունը… Խոսքն առհասարակ: Լեզվի նպատակը: Նախ բա՞ռն էր, թե՞ միտքը… Գրականությունն ո՞վ է: Գրականությունն ապրելու իմ կերպն է, ազատության տարածքը, աշխարհ ճանաչելն է, մարդուն, ինձ ճանաչելը, Աստծուն ճանաչելու փորձն է, ինձ համար` մարդկային զբաղմունքներից ամենահետաքրքիրն է: Սահմանելու, բանաձևելու քո բնորոշումը: Գրերից ո՞րն է և ինչո՞ւ է գրականություն, գրականություններից ո՞րն է առավել գրականություն: Իմ պատկերացմամբ` դա այն գիրն է (խոսքս արձակին է վերաբերվում), որն. Դու էկզիստենցիալիստ ես: Հիմա ասում են էկզիստենցիալիզմն այլևս ակտուալ չէ: Նույնն է, թե ասեն` գրականությունն այլևս ակտուալ չէ, ավելին` նույնն է, թե ասեն` ապրելն այլևս ակտուալ չէ, որովհետև յուրաքանչյուր կյանք, նույնիսկ ամենաբարեկեցիկը, սահմանային իրավիճակների շարան է, ուր մարդու միջից ի հայտ են գալիս թաքնված հնարավորություններ, իր իսկական ես-ն է ի հայտ գալիս, իր իսկական բնույթը: Գրականությունն ինձ համար էկզիստենցիալիզմն է, չոր սխեմատիզմի շրջանակներից դուրս բերած էկզիստենցիալիզմը, որն ըստ էության կյանքի խոր, համընդգրկուն դիտարկումն է, գոյաբանական խնդիրների դիտարկումը: Շարքային մարդուն հիմարացնում են, քթից բռնած տանում-բերում-ուղղորդում, պարբերաբար հոգին, միտքն ու գրպանները դատարկում, փոխարենը տալով պատրաստի պատասխաններ, զվարճալիք, անհոգության պատրանք, բայց մարդը պիտի հասկանա, որ ինքը դրախտում չի ապրում, որ հիմարանալն իրեն ձեռնտու չէ, որ վաղ թե ուշ պատասխան է տալու հիմարության համար, ճգնաժամերը, պատերազմները, բնական աղետները, հիվանդությունները, վերջապես մահն անխուսափելի են, և ճշմարտությունից հեռանալը, նարկոզի տակ ապրելն իր շահերից չի, իր բնույթով ինքը կոչված է դիմակայելու, փնտրելու, գտնելու, այս մասին մարդուն հուշում է գրականությունը, էկզիստենցիալիզմը, բայց մարդուն մեթոդապես, մտածված, կազմակերպված հեռացնում են իսկական գրականությունից: Էկզիստենցիալիզմը մերժում են նրանք, ովքեր ցանկանում են աղքատացնել, խեղճացնել գրականությունը, ովքեր համառորեն սպառողի հոգեբանություն են ներարկում մարդուն, նրանք, ում ձեռնտու է թմբիրի մեջ ապրող, օրեցօր հիմարացող մարդը: Ինձ հատկապես զարմացնում է, երբ հայերս ենք փորձում շրջանցել, մերժել էկզիստենցիալիզմը, այն դեպքում, երբ մենք մեր անցյալով, ներկայով և մշուշոտ ապագայով լրիվ սահմանային իրավիճակներում ենք գոյատևել ու գոյատևում, նույնիսկ աշխարհագրությունը փոխած սփյուռքահայը չի ազատագրվում էկզիստենցիալ ճակատագրից, տարագրի բարդույթով է տառապում, ունի անբուժելի կարոտախտ, օտար միջավայրին ինտեգրվելու խնդիր, որը կապված է էթնիկ հային իր մեջ սպանելու դժվար հաղթահարելի ճիգին, իսկ իր երկրում ապրող հայը ագրեսիայի ենթարկվելու վտանգի մեջ է, հազարամյակներով, նա պատմական անարդարության զգացման կրողն է մշտապես, աշխարհագրորեն մեկուսացված է, ոխերիմ հարևանների անխուսափելի ներկայությունը քթի տակ ինքնին էկզիստենցիալ իրավիճակ են ստեղծում, էկզիստենցիալ տարածք, մեր առասպելները, հեքիաթները, էպոսը փորձել են տեսնել, բնորոշել սահմանային իրավիճակում հայտնված հային, ով մերթ խորամանկ է, մերթ միամիտ, մերթ հնարամիտ, մերթ պարզամիտ, մերթ ողբերգական, մերթ հերոսական, հաղթող, մերթ հեռացող, փակվող, սպասող… Նույնիսկ մեր ավանդական ազգային խաղը` լարախաղացությունն է էկզիստենցիալ իրավիճակի խաղ` ոչնչի միջով անցնող ճոպան, որի վրայով քայլող մարդն ամեն պահ անկման եզրին է, պետք է ի հայտ բերի իր ֆիզիկական, կամային, հոգևոր հնարավորությունները, որպեսզի չտապալվելով առաջ գնա, լեզու գտնի ոչնչի հետ, կռահի անհայտը, Աստծուց օգնություն խնդրի` հավասարակշռություն տալ իրեն, և սա պետք է անի մենակ, նա մենակ է խաղում իր խաղը ոչինչի մեջ: Խորհրդային շրջանն իր արգելքներով, արվեստը, գրականությունը սոցռեալիզմի շրջանակներում նեղելով` փաստորեն ընդհատեց մեր էկզիստենցիալ փնտրտուքը, հիմա վերադառնում ենք: Իսկ ոմանք ասում են` ակտուալ չի: Առհասարակ, գեղարվեստականության մերժման տենդենց կա, իբր այսօր պետք է գրել առավել կոնկրետ, տեղեկատվային, քաղաքական, քաղաքացիական շեշտադրումով, առանց մետաֆորների, ենթատեքստերի… Գրականություն են պատվիրում-կաղապարում` մոռանալով, որ գրականության մեծագույն հմայքը ազատությունն է: Որովհետև գրությամբ զբաղվողները շատացել են` լրագրողներ, բլոգերներ, ինտերնետ տարածքում «անկեղծություն» զեղողներ… Ով ինչքանի և ինչի ունակ է` այն էլ պաշտպանում է, և քանի որ շատվոր են ու համախումբ` տեսություններ են ստեղծում, փաստարկում, մերժում, ժխտում… իրականում` անտաղանդության, գրամոլության արշավանքն է, միշտ եղել է, հիմա պարզապես մեծաքանակ է, մեծ տարածքի տեր: Անահիտն ասում է սատանային մի թող քո կյանք, թող բարությունն ինքնաբավ լինի: Մի օր տեսա` դիվայինի հմայքն էլ նրան գայթակղել էր: Նախ սատանան քո թողնել-չթողնելուն չի նայում, սատանայապաշտպան որևէ գործիք հնարված չէ, և փառք Աստծո, այո, հենց` Աստծո, սատանան էլ Աստծո ստեղծածն է, առանց սատանա կյանքը ստերջ, անբովանդակ, անհետաքրքիր կլիներ, հմայքազուրկ: Իսկ արվեստի դիվային քրքջա՞նքը: Աստվածահաճո Սատանան արվեստի ա՞ղն է: Այս առումներով հետաքրքիր է երաժշտությունը, հատկապես` ավանգարդային ջազը, էստեղ զսպել-վերահսկելը հաճախ անհնարին է, նույնիսկ, ասենք, նեգրական եկեղեցական երգեցողության վրա հիմնված ջազային գործերը երբ մեկնաբանվում են ավանգարդային ազատ կատարմամբ, կատարողն այլևս անկարող է լինում զսպել ենթագիտակցության արտահոսքը, կասկածների, հարցերի, ընդվզումի, բողոքի ու խռովության մի էնպիսի հնչյունային արշավանք ես լսում, պոռթկումների մի էնպիսի տարափ, որ մտածում ես` ինքը կատարման հրճվանքի, ինքնամոռացության մեջ երևի չի էլ զգում, թե ինչեր է արտահանում, և կատարումից հետո ունկնդրի առաջ խոնարհվելիս համոզված է, թե իրեն ծափահարում են հայտարարված, ասենք, «Հայրը, Որդին և Սուրբ ոգին» կատարման համար, ծափահարողն էլ է ինքն իրեն համոզել, թե լիովին անկասկածելի հավատքի դրսևորման է ծափահարում, բայց երկուսն էլ համարյա դիվային վայելք են ապրել քիչ առաջ, և դա հրաշալի է, դա աստվածահաճո է, Նա էլ է վայելք ապրել: Արվեստի իսկական գործում Դիվայինն ու Աստվածայինը տարբաժանել անհնարին է: Ի դեպ, Սուրբ գրքերի «ոգի» -ն մեզանում չգիտես ինչու փոխարինվել է «հոգի» -ով, այնուհետև այդ թյուրիմացությունը նստել է մեր գրերի, մտածողությունների մեջ, թուլացնելով Սուրբ ոգու, առհասարակ ոգի (դուխ) ասվածի թափը, մի տեսակ նվնվան, խեղճ դարձնելով այն` հոգի (դուշա), իսկ ոգին այլ բովանդակություն, այլ տեմպերամենտ, այլ բնույթ ունի, նրանում դիվայինն էլ ներկա է: Ես Աստծուն էդպես էլ տեսնում եմ, նրա արարման հզոր թափը մրրիկի պես վզզալով գալիս է, ինչ-որ բաներ է սարքում, ինչ-որ բաներ է քանդում, դու չես էլ տեսնում, չես էլ գիտակցում, դու մնացել ես «սա սատանայական է, սա աստվածային է» -ի համակարգում, իսկ Ինքը քո ժամանակից դուրս է, քո պատկերացումից դուրս, անսահմանության մեջ գնում է, գալիս, սահմաններ է գծում, ժամանակ «քոքում», խառնում, հավաքում… մեզ համար` անիմանալի, միայն` թեթև կռահելի, ու հենց էս մի թեթևի մեջ է գերագույն հմայքը, ուստի արհեստականորեն չզտենք, չաղքատացնենք այն: Չեմ կարծում Աստված միայն բարություն է, Աստված ամեն ինչ է: Չարը, բարին մարդկային հասարակության անցուդարձերը կարգավորելու համար են, անպայման անհրաժեշտ են: Բայց մտածող անհատականությունը, արվեստագետը եթե ունակ է` ոչ միայն կարող է, այլև պարտավոր է այս համակարգից անցնել և այն կողմից նայել: Երբ քեզ դուրս ես բերում համակարգից` Տեսնում ես: Սա ամենևին չի նշանակում, թե դու քեզ բարոյականությունից դուրս ես դնում, ոչ, դու ստեղծում ես բարոյականության քո համակարգը, որը հաճախ կարող է ավելի խիստ լինել, քան ընդունվածը, որովհետև այդ կետին հասնելով` մեղքի, խղճի, պարտքի, պատասխանատվության զգացողությունն ու գիտակցումն ավելի են սրվում, դրսից` մարդը չար չէ, չարաճճի է` խեղճ, դատապարտված, անգիտակ ու անմեղսագիտակ, չարաճճի արարած… Երաժշտության արահետները: Քո հայտնաբերածները: Դրանց մոգությունը: Միստիկան: Երաժշտությունը միայն իրեն հայտնի թաքուն արահետներ ունի դեպի մարդու հոգին, ոգին, միտքը, և այնտեղից, անիմանալի խորքերից, այնպիսի առեղծվածային զգացումներ, զուգորդումներ, ապրումներ, զգացմունքներ է վեր հանում, որ ապշում ես` բացահայտելով դրանց ներկայությունը քո մեջ, նույնիսկ հյուսիսային չուկչաների կոկորդային երգեցողությունը, մետաղային վիբրատոները ունակ են շարժելու ներսդ, ինչը հուշում է, որ մարդկությունն իսկապես մեկ արմատից է սերվել: Երաժտության մոգական, ֆանտաստիկ ազդեցությունը չունի ոչ մի արվեստ: Իզուր չէ, որ հին ու նոր բոլոր ծեսերը, թատրոնը, կինոն, տարբեր ցուցադրություններ, հանդիսություններ ուղեկցվում են երաժշտությամբ` ազդեցությունն ուժգնացնելու համար, կինոկադրեր կան, որ երաժշտական օժանդակությունը հանելու դեպքում անհեթեթության կվերածվեն: Աստծո քո՛ որդին: Ջոն Քոլթրեյն, «սևամորթ ախպերս» … Նա միշտ կար իմ շուրջը, իր ջազային շրջանով ծանոթ էր, սակայն նրա ավանգարդային, ապա նաև հոգևոր ազատ որոնումների շրջանին պատրաստ չէի, երբ ինձ պատրաստեցի` եկավ և արդեն երեսուն տարուց ավելի է` միասին ենք, թեև ինքն արդեն քառասունհինգ տարի է` չկա, ամենամոտ ընկերս է, այն ամենը, ինչ նա ուզեց ասել աշխարհին, հաշվետու լինել Տիրոջը` իմ հավաքածուում է («Բլյու Թրեյն» -ից մինչև «Էքսպրեյշըն»), ես դնում եմ ձայնասկավառակը, նստում, վառում սիգարետը, և սաքսոֆոնի առաջին հնչյունների հետ նա գալիս` նստում է իմ կողքին, հաղորդակցվում ենք, վայելում, զրուցում, ես ասում եմ` Ջոն, երբ լույսի արագությունից անդին խելակորույս սավառնում ես, ենթագիտակցությունդ վերահսկողությունից ձերբազատվում` ելք է տալիս միջիդ կասկածներին, դիվայինին, դու մինչև վերջ համոզված ես, թե երգդ ամբողջովին հաստատուն, ամենաընդգրկուն հավատքի, բարձրյալ սիրո մասին է, այնինչ ենթագիտակցությունդ երբեմն թաքուն դուրս է պրծնում և իր նշանները դնում, և դա շատ հետաքրքիր է, դրամատիկ, Ջոնն ասում է` ոչ, ախպերս, իմ հավատքն է այդպիսին, պոռթկուն է, կրքոտ, սևամորթիս աֆրիկյան արմատներն են խորքեր դուրս բերում, ես ասում եմ` հա, հենց էդ խորքերն են, որ խորհրդավոր, առեղծվածային երանգներ են ուղարկում, ասում է` նախնիներիս հավատքների ձևերն են, ընդունենք` ոնց կան, եթե նրանք ելք են գտնում իմ միջով` հրաշալի է, ես իրավունք էլ չունեմ նրանց խմբագրելու կամ զսպելու, վայելիր, էլ ո՞վ էսպիսի բան կտա քեզ: Ոչ ոք, Ջոն, միայն դու, համոզված եմ: Ասում եմ` Ջոն, չես կարոտու՞մ, չես ուզո՞ւմ գոնե երբեմն վերադառնալ` ջազ-ստանդարտներ, բալլադներ… Ժամանակ չունեմ` ասում է, սպառվում է, արդեն Կանչել են… Սերս: «Սեր ասելով հեշտորեն պրծնում ենք երևույթի խորքը տեսնելու, իրականը ճանաչելու գլխացավանքից»` այսպիսի միտք եմ արտահայտել 1998-ին տպագրված իմ պատմվածքներից մեկում: Եվ իսկապես, արդյոք չե՞նք խուսափում, ամեն ինչին ասում ենք` սեր, փոխանակ խորանանք-պարզենք… Սեր ենք ասում սեքսուալ համակրանքին, իրացում չստացած սեքսուալ էներգիային, խղճահարությանը, տվյալ վայրի, սովորույթների, միջավայրի կապվածությանը, բարությանը, պարտքի զգացումին, աստվածավախությանը, տարվածությանը… Գիտնականները պարզել են` կնոջ ու տղամարդու սեր ասվածը քիմիական ռեակցիա է, որ տևում է երեքից չորս տարի… Ուստի կա՞ սերը` կնոջ, ծնողի, հայրենիքի, Աստծո, մարդկանց, կենդանիների, ֆուտբոլի և այլնի նկատմամբ, առհասարակ կա՞ այդ սերը, թե պրոզայիկ հասկացությունների պոետիկ փոխարինողն է ընդամենը… Հարցազրույցը` Նառա Վարդանյանի |