Աստվա՛ծ իմ, որքան մեծ է արիների համաստեղությունը մեր պատմության երկնակամարի վրա: Եվ որքա՛ն շլացուցիչ է նրանց փայլը:
Պսակավոր են, յոթնվերք են բոլորը, փառքի սպիներ ունեն բոլորը: Պարթև են, խայտակն, քաջագանգուր: Բիբերի մեջ շանթ ունեն, ցասում, դառնություն:
Ես հավատում եմ հայ հոգու մեծությանը: Եվ վիպական չէ իմ հավատը:
Դա արդյունք է հարուստ կենսափորձի:
Հայ մարդուն տեսնել ու ճանաչել եմ մարտերում, տեսել ու վայելել գեղեցկությունը նրա արիական խոյանքների:
Հայը միշտ էլ հերոսագործում է, երբ նրա առաջնորդներին հաջողվում է կռվի ընթացքում հավաքական սիրտ ստեղծել: Նման սրտի գործ էր Ավարայրի, իսկ մեր ժամանակներում` Ղարաքիլիսայի ճակատամարտը:
Երբ- ասենք մեր Պատմահոր ոճով- երբ «փոքր ածուն` » Հայաստանը իր մեջ ուժ է զգում ծառանալու Սասանյան հզոր պետության դեմ, այլևս իրենց իմաստից դատարկվում են սովորական ստորոգությունները, հասկացողությունները:
Ի՞նչ էր Ավարայրը: Բախտախնդրությու՞ն: Մի՛, մի՛ հայհոյեք ոգու դեմ: Եվ իզուր բառեր մի՛ փնտրեք, քանզի պիտի չհաջողեք որակել այն: Հայ ոգու գործը- երկյուղած կրկնենք այս պարզ բառերը և բավականանանք:
Ոգու մեծագործություններ կան, որոնց իմաստն ու արժեքը ճշտելու համար բառեր դեռ չկան:
Ոգու, հայ ոգու այդ մեծագործություններից էր Ավարայրը:
