Երևի առաջին անգամ մենք որոշեցինք Եվրոպայի հետ խոսել իր լեզվով ու փաստացի հաջողեցինք: Նախորդ տարիները վերլուծելով՝ պարզ է, որ մենք գնացել ենք Եվրոտեսիլ միշտ սեփական նպատակներով, առաձին ասելիքով, որ եվրոպացու համար, մեղմ ասած, հետաքրքիր չէր: Գուցե մենք արդարացում ունենք: Մենք՝ փոքր պետություն, չէինք կարող ռեսուրսներ ծախսել՝ հայտնվելու համար այնտեղ, որ Եվրոպայի ուշադրությունն է ու չասել ՙՀայերեն գեթ մի բառ՝ դուդուկ, ծիրան, նուռ ...Բայց ո՞րն էր արդյունքը: Եթե այդպիսին եղել է, սովորական հայի համար պարզ չէ: Մրցույթը երգ է փնտրում, արտիստներ, շոու՝ մեր համար հաճախ անհասկանալի... Իրոք, նախորդ տարիներին՝ դեռ Անդրեից սկսած, Հայ ազգը մշակութային շոկ էր ապրում՝ տեսնելով հաղթողներին՝վստահ, որ մեր ներկայացուցչին թերագնահատել են: Իսկ այսօր... Մենք ի վերջո որոշեցինք ճիշտ տեղում ճիշտ ձևով խոսել ճիշտ երևույթներից: Եվրոտեսիլյան հանդիսատեսն այսօր հաշվի է նստում Հայաստանի, Հայաստանի ներկայացուցչի հետ, քանի որ հասկանում է նրանց: Հիստերիան, որ առաջ եկավ տարազի բացակայությունից, նահանջ է ապրում և կլռի վերջում Եվրոպացիների ծափերի ձայնից:
